KRANT

bitterlemonproof 19 januari 2007 * Krant

door Tom Zwitser

Welke krant is BITTERLEMON-proof? De slijpsteen van de geest - dus de NRC? Mwâh...

Met de sportpagina van het NRC heb je die krant ook wel gehad. Geen ellenlange verwikkelingen over de uitspraken van trainers,
voetballers en ontluisterende uitslagen. Na een pagina, soms twee, weet je precies wat decadent Nederland in het weekend weer gedaan
heeft; een wereldrecord 5 kilometer schaatsen, Ajax al tien jaar even slecht etc. Puike sportkrant.

De Trouw iets minder, maar dat is inmiddels de krant die zowel qua formaat als qua inhoud de geëmancipeerde 40+ vrouw bedient. Zo'n
vrouw die eindelijk de Viva en de Yes opzij kon leggen, maar toen in een gat terecht kwam. Daar komt de Trouw hen, een maatje groter,
tegemoet maar blijft wel handzaam.

Het Nederlands Dagblad is voor mensen die zich erg bewust zijn van hun christelijke identiteit. Een identiteit die vooral niet te dichtbij
moet komen. Maar in de vorm van een krant kan dat net. Het is in ieder geval minder erg dan een kruis boven de deur hangen.

Het Reformatorisch Dagblad wordt gelezen door verontruste christenen. Verontruste christenen zijn mensen die het vooral bij
verontrusting willen laten. Het liefst zijn ze voortdurend verontrust en zijn ze zorgwekkende tendensen op het spoor. Neem het in de mond
- het "ik ben verontrust" - en je hoort erbij.

Het Algemeen Dagblad is gewone houtpulp. Recht toe recht aan veelschrijverij. De eerste die ons vertelt wat we gelezen hebben wanneer
we die krant dichtslaan moeten we nog tegenkomen. Wij lezen dan ook geen letter meer. Waar de Trouw de mensen nog opvangt in de
leegte na de Viva, zak je dwars door het AD heen.

Daarom komt BITTERLEMON uit bij de Telegraaf als de absolute uitblinker onder de kranten. Ze is vooral amateuristisch en
populistisch, ze brengt veel nieuwsfeiten die door de liberale media verzwegen worden en heeft een volledig consistent gebrek aan visie of
beleid (lees politieke voortrekkerij). Enfin, wij juichen dat dermate toe dat wij de Telegraaf het keurmerk BITTERLEMON-proof
toekennen. De Telegraaf zij gefeliciteerd met de meest prestigieuze onderscheiding die er in de conservatieve Nederlanden uitgereikt kan
worden. Als concrete pluspunten kunnen genoemd worden: ze is een uitstekende sportkrant, ze wordt door meer vrouwen gelezen dan het
verwende volkje geëmancipeerde 40-plussers van de Trouw, ze heeft lak aan een kunstmatige identiteit en is tenslotte de verontrusting
ruimschoots voorbij. Een loffelijk blad.

AIVD-feuilleton (1) * BITTERLEMON EN HAAR AIVD-ERS

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (1) * BITTERLEMON EN HAAR AIVD-ERS

een feuilleton, door Tom Zwitser, 16 juni 2006

Bitterlemon groeit uit haar jasje. Na de diverse activiteiten tijdens De Week Tegen het Liberalisme, hebben we afgelopen weekend een uitje
naar het Ponypark Slagharen georganiseerd voor onze AIVD infiltranten. Dit zijn de mensen die de AIVD aan ons beschikbaar gesteld heeft
om voor het bitterlemon - podium voor weerbare burgers te werken. Zij voeren vooral tikwerk uit op onze redactie en kijken tijdens het
tikken af en toe steels over hun bril om te zien waarmee wij ons bezig houden. Wij laten niks merken en geven elkaar het volgende moment
een knipoog. Zij doen immers nuttig werk. Af en toe moeten wij weer een komma bijwerken die zij moedwillig verkeerd hebben geplaatst
om zo het extremistische karakter van onze site nog wat te verscherpen. Hier en daar wordt een zin gesaboteerd. Maar over het algemeen
hebben we veel aan ze.

Wegens de vele werkzaamheden maken we er dankbaar gebruik van. In de drukke periodes bellen we de headhunter van de AIVD weer op
met de vraag of ze nog zo’n noeste werker in haar schappen heeft staan. Ze zijn voor ons per slot gratis. Wanneer u daar ook aanspraak
op wilt maken, dient u wel over een fundamentalistisch en extremistisch imago te beschikken, maar dat is tegenwoordig zo gecreëerd.
Even later belt de headhunter vol trots dat de nieuwe man zich de volgende ochtend bij ons komt melden. Ons adres is er inmiddels bekend,
daar vraagt ze niet meer naar.

De eerste infiltrant die zich destijds meldde nadat wij een advertentie hadden geplaatst was Igor. Wij vroegen expliciet naar
AIVD-personeel dat bij ons op de redactie kon komen werken. Alleen Igor meldde zich. Wij wisten al dat wij in de gaten werden gehouden,
maar wij van OpenOrthodoxie.nl willen graag oog in oog staan met degene die bij ons in de keuken loert. Het was een sterke en grote man
met een gleufhoed in de hand. Wij hebben hem nog niet anders meegemaakt dan met die gleufhoed in de hand. Misschien is die hoed te
klein voor zijn ruim bemeten schedel en waait het ding er gewoon af. Maar hij draagt het niet. Het schijnt bij het uniform te horen wat er
ten burele van de AIVD uitgereikt wordt op de eerste werkdag (donkere regenjas, 3D-pak, shawl en hoed). De hoed ligt altijd op de rand
van het bureau en wij verwachten dat het vol zit met 007-achtige electronica die de kolos in staat moet stellen op een nog ingenieuzer wijze
informatie bij ons te vergaren en ons doen en laten te ontrafelen. Persoonlijk kan ik aardig met hem opschieten en wij roken graag buiten
een sigaartje. Daarbij heb ik al een aantal keren geprobeerd die hoed op mijn hoofd te krijgen. Ik krijg het echter niet voor elkaar om het
ook maar aan te raken. Igor is me telkens te snel af. Er schuilt vast en zeker een geheim in.

Maar omdat de AIVD ons zoveel werk uit handen begint te nemen hadden wij gemeend om een dag te organiseren waarbij wij elkaar als
medewerkers en dienaren van hetzelfde doel eens beter zouden kunnen leren kennen. En welke plaats is daarvoor beter geschikt dan
Neerlands pretleverancier nummer een: Ponypark Slagharen!

Een van de dingen die mij tijdens het uitje opviellen - waarbij ik een aantal AIVD-ers inderdaad beter leerde kennen – was dat zij
verwachten dat er achter het Podium voor Weerbare Burgers een zeer geheime agenda schuil gaat. Het is nog steeds erg moeilijk om hen
aan het verstand te brengen dat deze er niet is en dat alle informatie die wij vergaren, verzinnen en bij elkaar schrijven, steeds bedoeld is
om tot publicatie ervan over te gaan en het volk enkel tot opstand te bewegen. Die stukken, die achter gesloten deuren blijven liggen zijn
nog niet af, zijn lange termijn werk, of liggen bijvoorbeeld nog te wachten op publicatie. Zodra het af is, wordt het gepubliceerd voor het
oog van heel het Volk en Vaderland. Maar nu ik me realiseer dat ik afgelopen weekend met verschillende van de nieuwe collega’s over dit
onderwerp heb gepraat - waarbij ik me nog afvraag of zij nu allemaal stuk voor stuk mij hebben uitgehoord, of omgekeerd – wordt ik me
bewust van het feit dat ieder van hen achterdochtig was. Ze wilden geen van allen in eerste instantie geloven dat er niets te verbergen is op
onze redactie. Pas nadat ze die vraag op verschillende manieren gesteld hadden en ik in mijn argeloosheid telkens dezelfde antwoorden gaf,
zagen ze blijkbaar mijn argeloosheid voor een hardnekkig ontkennen aan en hielden ermee op.

Om eerlijk te zijn vind ik het aardig knullig dat ieder van hen (we hebben er 6) mij om beurten mee nam in de draaimolen om me daar
onder het mom van een geinteresseerd gesprek aan een verhoor te onderwerpen. Hadden ze die taak niet wat beter kunnen verdelen? Het
heeft een aantal dagen geduurd, maar nu ik er al schrijvend aan terug denk valt me dat wel op. De eerste die mij inviteerde richting de
draaimolen was Olga. Ze draaide enorm met haar ogen en haar toon was overdreven vriendelijk - moederlijk haast. Ik begreep er weinig
van. Diende ze mij te gaan verleiden? Na Olga moest ik met Igor mee, daarna Milan, Anna, Iwan en als laatste Pjotr. En ik was zo naief
om met ieder van hen mee te gaan uit vriendelijkheid en louter met goede bedoelingen. Na afloop was ik misselijk van alle gedraai.

Ze spreken overigens stuk voor stuk behoorlijk Nederlands en beheersen de taal schriftelijk beter dan ik dat doe. U merkt immers vast wel
dat de namen ietwat Oost-Europees aandoen. Dat is een slimmigheidje van de AIVD. Ook zij moeten mee met de besparing op
personeelskosten en nemen liever het goedkopere personeel uit Oost-Europa aan dan een dure informant uit Nederland. De AIVD vertelde
me dat het Russische-Litouwers zijn. Ze zijn drie keer goedkoper dan een Nederlander.

Enfin, ik maak me er niet druk om. Ze zijn lid van de EU, hebben de juiste kleur paspoort en zijn kundig in hun werk, behalve dan die
komma's die we er af en toe uit moeten halen. Maar dat is geen tijdvretende bezigheid. Volgende week het vervolg.

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser

AIVD-feuilleton (2) * DE KOFFIEBOY

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (2) * DE KOFFIEBOY

een feuilleton, door Tom Zwitser, 24 juni 2006

Het eerste wantrouwen, een vergadering in de nacht en de behoefte aan goede koffie.

Nadat ik vorige week gammel uit de draaimolen was gekomen begon ik, als gezegd, na te denken. Ik was achter elkaar door alle zes onze
infiltranten uitgehoord. Het begon verdacht te worden. Waren we tot nog toe goed van vertrouwen geweest, het wantrouwen waarmee ze
mij bejegenden, begon ook bezit van mijzelf te nemen. Ik begon hen automatisch ‘terug’ te wantrouwen. Daarvan werd ik me pas bewust
toen ik me een paar dagen later het bijzonder prettige uitje naar Slagharen herinnerde en erover had nagedacht.
Ik werd eerst een beetje boos op mezelf omdat ik me betrapte op mijn eigen wantrouwen naar deze trouwe medewerkers. Waarom zou ik
ze wantrouwen; ze leveren toch goed werk? Daarna ontdekte ik dat het uiteindelijk die AIVD-ers zelf waren geweest die mij wantrouwden
en zo het wantrouwen in mij losmaakten. Dit wilde ik niet, maar besloot de knoop nog niet door te hakken: zou ik het verbergen en als een
schizofreen verder leven, en zou ik enkel mijn naïviteit nog voorwenden als een facade? Of zou ik open kaart spelen om mijn goede
vertrouwensband met de AIVD te herstellen?

Ik besloot Erik thuis te bezoeken om de boel met hem door te praten. Ik vertouwde telefoon noch e-mail. Gelukkig was hij thuis en lag de
rest al te slapen. Het was laat op de avond en ik legde hem de zaak voor: Olga, Igor en de rest; het wantrouwen dat mij parten speelde.
‘Hmm’ dacht hij hardop, ‘een lastig dilemma Tom, als je begrijpt wat ik bedoel. Wat doen we eraan?’

Hij vertelde dat hij ook al wat meer over de AIVD gehoord had - via via weliswaar. Ze screenen het internet al jaren op “terrorisme- en
staatsgevaarlijke woorden” en bij die lijst zijn sinds kort ook de combinatie ‘bitter’ met ‘lemmon’ gevoegd. Erik en ik praatten over wat we
eventueel moesten en vooral konden doen. Uiteindelijk vonden we allebei dat we voorzichtig moesten blijven. Wantrouwen was niet nodig,
maar we dienden toch in zekere mate op onze hoede te zijn. Deze zaak toont dat de AIVD voorwendt er te zijn om de burgers tegen
terrorisme te beschermen, maar hen eigenlijk brutaalweg zelf onder verdenking van terrorisme stelt. We spraken af dat we onze AIVD-ers
gewoon hun werk zouden laten doen en voorlopig graag gebruik van hun diensten blijven maken. Erik beloofde dat hij de dominee en de
rest achter de waterlinie zo snel mogelijk van ons nachtelijke overleg op de hoogte zou brengen en ik keerde weer naar huis vol zorgen over
de dreigingen die onze heilige missie in de weg zouden kunnen staan.

Nota Bene, dat de woordcombinatie van ‘bitter’ met ‘lemon’ op de lijst van verdachte woorden stond: Hoe mal kan het worden? Ik zag al
een zaal vol met AIVD-ers als verbeten en geobsedeerde inquisiteurs het internet natrekken op alle open en eerlijke teksten die maar een
beetje orthodox zijn: zouden er misschien ergens sporen te achterhalen zijn die naar ‘open’ en ‘orthodoxie’ leiden? Ik grinnikte. Een stel
controllfreaks die alle sporen van en naar ons toe in kaart brengen om ‘eventuele bedreiging van de rechtstaat’ in de kiem te smoren...

Die middag...

Na beraad hebben wij vandaag op de redactie besloten om onze AIVD- infiltranten ook te gaan screenen; zowel hun verleden als hun
familie- en vriendenbanden. Wij hebben onze connecties bij Buitenlandse Zaken en enkele andere organisaties hiervoor ingeschakeld. Ze
beloofden het een en ander uit te zoeken, en voor ons blijft het afwachten en voorzichtig zijn. Intussen bleef er behoefte op de redactie
bestaan aan een betrouwbare kantoorknecht. Wegens onze tijdelijke argwaan naar AIVD-ers hebben wij ditmaal een advertentie geplaats
in Zuid-Afrika. Dit klinkt vreemd, maar het is uiteindelijk goed verklaarbaar.

De Afrikaner cultuur heeft immers veel meer van het oude – admirable - Nederland behouden, dan wijzelf ook maar in staat zijn te
herinneren. Datgene wat wij nu af doen als een racistisch, achterlijk, vrouwonvriendelijk, kindermishandelend en dogmatisch-somber
calvinisme, biedt voor ons, als fundamentalistisch en extremistisch platvorm interessante aanknopingspunten om studie op te verrichten.
Wij denken dat Afrikaans sprekende negers gedegen zijn opgevoed in de oud-Hollandse waarden en gebruiken, en bovendien van het soort
normale christenmensen moeten zijn waarmee wij amper meer bekend zijn. In de hoop deze vooronderstellingen te testen en hierover
nieuwe inzichten te kunnen publiceren hebben wij een bureau benaderd om zo iemand te zoeken die onze redactie van koffie voorziet, en
onze redacteuren van de al te simpele klusjes kan verlossen. De AIVD infiltranten zijn hier namelijk te goed voor opgeleid en bieden
vooralsnog geen aanknopingspunten om als studieobject te functioneren.

Om aan een goede neger te komen hebben wij eerst de CTO (Child Trade Organisation), World Vision ingeschakeld, maar die kwamen
aanzetten met een onverstaanbare Tanzaniaanse neger, die weliswaar zeer schattig, maar ook melaats was en niet meer over beentjes
beschikte. Derhalve kon hij niet voor de functie in aanmerking komen. Ergo: het was weliswaar een neger, maar de neger had niet de juiste
papieren voor deze functie. Deze kwestie kon onze goedkeuring niet wegdragen over de bemiddelende rol die World Vision speelde en
daarom besloten wij stoutmoedig zelf een advertentie in een Township Times te plaatsen, waarin nadrukkelijk gevraagd werd naar een
Afrikaans sprekend personage, mede in bezit van voldoende lichaamsdelen om de functie te vervullen; en het allerliefst een gitzwarte gave
en sterke, maar dienstbare neger.

Onze Neger

Enfin, in alle rommel die wij daarop als reactie kregen, konden wij een paar veelbelovende sollicitatiebrieven vinden. Meestal waren zij
opgesteld door een locale schrijver omdat de betreffende sollicitant analfabeet was, maar daar is van onzentwege geen algemeen bezwaar
tegen. Wanneer het studieobject onmogelijk de schriftelijke voortgang van de studie kan volgen, zal hij juist beter in staat zijn om zichzelf
zo authentiek mogelijk te blijven gedragen, zonder zich tot enige zelfreflectie en introspectie te verlagen.

Bovendien hechten wij als bitterlemon waarde aan een samenleving met een gezond percentage analfabeten en juichen het in het geheel niet
toe dat mensen verplicht worden tot duur onderwijs, welke voor de gezonde arbeid op het land en in de werkplaats absoluut niet nodig is.
Wij staan meer voor een levenslange leerschool, zonder dat er ooit een fase in de bankjes doorgebracht moet worden. Schoolbankjeskennis
beschouwen wij als het opdelen van levensprocessen in oefenen en uitoefenen. Omdat dit een onscheidbare tweezijdigheid is van dezelfde
medaille, leidt de scheiding ervan tot schizofrenie, evenals wat ik eerder noemde: het voorwenden van vertrouwen impliceert wantrouwen
en getuigt van een gespleten persoonlijkheid. Men wordt steeds zodoende aangemoedigd om meerdere persoonlijkheden te ontwikkelen: een
voorgewende en een heimelijke. In deze haal ik graag Italo Svevo aan:

"De gezonde heeft geen idee wat gezondheid is, hij analyseert zichzelf niet en kijkt evenmin in de spiegel. Alleen wij zieken weten iets van
onszelf af".

Daaruit concludeer ik: onderwijs dient men onbewust en in de praktijk te genieten en niet nadrukkelijk in een school, gescheiden van de
beroepsuitoefening. [1]

Zo nodigden wij drie analfabeten uit die alledrie over een uitstekende staat van dienst beschikten. Diegene die wij vol trots konden
aannemen had onder meer een periode van vier jaren doorgebracht in Het Leger van de Heer in Oeganda en bekleedde daar de parttime
functie van bijna-Heer. Omdat dit leger niet op Zuid-Afrikaans grondgebied opereert, pendelde hij op en neer tussen Zuid-Afrika en
Oeganda. Zo zien wij dat zelfs mensen in Afrika met geringe middelen aan het expat-gebeuren kunnen deelnemen. Als ze het maar willen.
Dit vonden wij een positieve ervaring die veel belooft voor zijn functie op onze redactie. Hij was – voor zover zichtbaar - in het bezit van alle
lichaamsdelen die in potentie bij de schepping aan de mens waren uitgereikt en vertoonde daarnaast nog de nodige littekenen. Dit getuigt
van moed en opofferingsgezindheid en ze gaven voor ons de doorslag om hem de aanstelling te verlenen.

Hij kan overigens bijzonder galant met een blad koffiekopjes door het kantoor paraderen en de espresso die hij zet is zeker acceptabel. Om
niet te zeggen, dat valt zeker nog te leren.

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser

Noot

[1] Omdat wij ons in deze van onze hypocriete positie bewust zijn, leek het ons goed om een nieuwe afdeling binnen onze redactie op te
richten genaamd: bitterlemon voor analfabeten. Deze afdeling promoot analfabetisme en zal zich richten op het schrijven van
pictogram-achtige artikelen voor deze groep.

AIVD-feuilleton (3) * PETRUS

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (3) * PETRUS

een feuilleton, door Tom Zwitser, 1 juli 2006

Op de redactie groeit de sfeer van wantrouwen groter en groter. Men weet van elkaar niet meer wie te vertrouwen is en
wie oprecht zijn bijdrage levert.

Allereerst moet ik u bekennen dat onze ingeschakelde connecties nog geen doeltreffende inlichtingen konden inwinnen. Ik hoop hiervan
volgende week verslag te kunnen doen want de betrokken connecties zeggen hun lijnen volop in gang te hebben gezet. Wij mogen
gemakshalve aannemen dat men zich op diverse manieren inzet om zoveel mogelijk onderhuidse processen op gang te brengen. Zo hopen
wij de bewegingen uit het verleden van onze AIVD-ers te kunnen achterhalen. Tot die tijd moeten we hun invloed op de redactie even tot een
minimum beperken. Wellicht, maar dat is voor een later moment wanneer we meer over hen weten, moeten we ze aan een
inburgeringscursus voor Open Orthodoxie onderwerpen. Wij zijn immers geen seculiere overheidsinstelling waar je alleen in toenemende
mate je gang mag gaan, wanneer je in mindere mate nog ergens van overtuigd bent. Bij ons draait het ergens om. En daar moeten we met
z'n allen als een man achter gaan staan. We hebben een heilige missie. Tweedracht, achterdocht en geheime agenda’s doen ons vergeten
waar het om draait. Alleen samen staan we sterk.

De Neger werkt hier nu drie dagen en vervult zijn rol met verve. Wij kunnen hem met een gerust hart naar de bakker op de hoek sturen
voor een koekje bij de koffie, en hij komt met een enorme zak vol moorkoppen terug. Sindsdien bezorgt de bakker deze nu iedere morgen
vers bij ons aan het kantoor.

De Neger vervult naast het vele kantoorwerk ook vrijwillig de functie van bewaker. Dit doet hij met de grote blijmoedigheid die wij van de
Neger mogen verwachten. Wij kennen negers immers niet anders. Naast de blijmoedigheid zijn wij ook heimelijk verguld met de
voortvarendheid waarmee hij zijn functie vervult. Hij zegt ons soms wel twee keer per uur dat hij zo blij is met zijn transfer en dat hij
vereerd is dat juist hij is uitgekozen. hij laat het niet alleen bij zeggen, maar hij laat ook het zien in zijn werk. Hij is voor ons Europeanen
een voorbeeld en laat duidelijk zien dat het anders kan.

Bovendien kan hij sommige bekwaamheden uit zijn vorige functie zonder meer goed gebruiken in de huidige. Vanuit zijn vorige functie
heeft hij namelijk een enorme Kalashnikov meegekregen als afscheidskadeau, en uit dankbaarheid naar de schenkers zijn hij en zijn mooie
gun onafscheidelijk. Deze hangt nu altijd op zijn rug als aandenken aan een goede diensttijd in Oeganda. Het past bij hem, hij is erg waaks,
op dat punt zijn we zeer tevreden over hem. (Op welk punt eigenlijk niet?)

Overigens leken de AIVD-ers minder in hun sas. Zij sprongen direct verschrikt op toen hij in vol ornaat de redactie binnen kwam
marcheren. Ze zijn er inmiddels wel iets aan gewend, maar blijven nog steeds wat schrikkerig. Of het voor de Neger is, of voor de
Kalashnikov, daar ben ik nog steeds niet achter, maar met de Kalashnikov zouden ze - cultureel gezien – toch enige affiniteit mogen
vertonen. Ook dit maakt dat ik mij onzeker voel over de intenties van onze AIVD-ers. Misschien heeft het iets te maken met hun
Russisch-Litouwse afkomst. Waarom waren ze nu echt zo schrikkerig? Weet u, ik ben zo benieuwd naar de resultaten van de inlichtingen
die we momenteel over hen inwinnen.

Gelukkig geeft de Neger wat dat betreft geen enkele reden tot wantrouwen of dergelijke maskerade. Het tegendeel is het geval. Wij hebben
zodanig schik van de Neger dat wij overwegen hem te laten infiltreren in een congres van de Peristaltische Beweging in Duitsland. Wij
vermoeden dat daar diep verborgen racistische elementen in het gedachtegoed zijn vermengd. De rassentheorieen van dit soort groepen
zijn zo onzichtbaar vermengd met haar verlichtte doelstellingen dat men deze alleen nog kan opmerken wanneer men op het gebruik van
bepaalde woorden let. Wij willen dat hij bijzonder goed gaat letten op de woorden ‘bruin’, ‘gassen’, ‘parasiet’ en het gebruik van de woorden
‘onder’ in combinatie met ‘boven’. Wij achten hem in zijn argeloosheid bijzonder geschikt om enthousiast en onbevooroordeeld deze taak te
vervullen. Overigens heet onze neger Petrus. Hij heeft naar de goede gewoonte van sommige Afrikaans-inheemse stammen een christelijke
naam gekregen en is uiteraard op behoorlijk wijze gedoopt.

Ondertussen was het binnen de muren van het luchtkasteel Open Orthodoxie weer eens raak. Er moest opnieuw vergaderd worden. Konden
wij ons aan de poort rustig verlaten op Petrus, daarbinnen werd steeds meer strijd geleverd. De 6 infiltranten die ik bij u al heb
geintroduceerd blijken niet de enigen te zijn. Althans, onder de medewerkers doen geruchten de ronde dat wij door nog meer infiltranten in
de gaten gehouden worden. We weten amper nog of degene die links of rechts van ons over zijn bureeltje zit gebogen een oprechte
conservatief is, of wellicht een huichelende infiltrant van Libertijnse, Islamitische, of progressief christelijke snit.

Het begon op een zeker moment, toen enkelen van ons zich steeds meer door een stel facades omringd voelden, waarachter een ieder zich
terug trok. Zo verscholen voert men een heel eigen agenda die men voor elkaar streng verzwijgt. Tijdens de eerste dagen van het
wantrouwen heerste er nog een actief gefluister onder elkaar; wie hoort bij wie, etc. maar al snel zweeg men nog slechts. En naarmate men
elkaar meer van facadegedrag begon te beschuldigen, wierp men de eigen facade steeds verder op. Steeds zwijgzamer werd men en de een
na de ander keerde zich dieper in zichzelf. Het vreemde was dat de enigen die men uiteindelijk nog in vertrouwen nam, de zes
AIVD-infiltranten waren die wij uit eigen beweging van de AIVD ‘geleend’ hadden. Van de anderen wisten wij niet meer hoe zij dachten en of
ze heimelijk nog verdere belangen dienden.

Toen de verwarring op het hoogste punt was aangekomen en verder werken voor een ieder onmogelijk werd omdat er geen stuk meer op
de eindredactie verscheen, riep de dominee ons allen bijeen en stelde voor om dit weekend ieder de eigen gang te laten gaan en wat
ontspanning zou zoeken. Dan kunnen we maandag weer bij elkaar komen. Hij zou zich dit weekend bezinnen op een toespraak om alle
neuzen weer als een neus achter onze heilige missie te krijgen. En omdat hij de enige was waarop iedereen nog kon voortbouwen, stemden
we daar in onze hulpeloosheid maar mee in.

Ondertussen laten wij deze politieke slangenkuil stevig bewaken door Petrus. Zijn ongekende zelfvertrouwen en zijn machinegweer waar je
in de middeleeuwen een heel land mee zou kunnen verdedigen, waren de enige ordelijke elementen op een lamgslagen redactie.

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser

AIVD-feuilleton (4) * DE PREEK

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (4) * DE PREEK

een feuilleton, door Tom Zwitser, 18 juli 2006

"Geliefde Orthodoxen, Conservatieven, Confederalen, Nederlanders (waaronder Vlamingen) Europeanen, en Petrus."

Zo begon de dominee
maandag zijn toespraak. Hij keek bij zijn laatste woorden nadrukkelijk naar Petrus die bij de deur stond en ook nu zijn taak niet
veronachtzaamde. Petrus antwoordde met een lach zo breed, dat hij de deuropening vulde. Hij hield zijn Kalashnikov nog plechtiger vast.
"Het belang van onze missie moet vandaag een ieder duidelijk voor ogen komen te staan. Afgelopen weken heeft er een gezwel onder ons
gewoekerd. Dat gezwel was de achterdocht. Wij wantrouwden elkaar en wierpen façades op. Eerst naar een aantal collega’s, maar al
spoedig ook naar de meest dierbare vriend naast ons. Het is maar de vraag in hoeverre wij in de toekomst de achterdocht en het
wantrouwen geheel kunnen uitbannen. Wij zijn immers voor alles open. Iedereen die onze zorg over de Nederlanden deelt is welkom om zijn
bijdrage te leveren. Wij vechten immers tegen de uitholling van Nederlanderschap, tegen de onderdrukking van het goede leven, ook tegen
de druk van de publieke ruimte die op iedere mens van dit land drukt en wij vechten voor de familie en voor de terugkeer van de dood in het
openbare leven.

Wij willen ons burgerschap terug. Het burgerschap is wat ons hier bindt. Wij zijn mensen van een taal, van een volk en van de volken
waarover wij in het verleden gesteld zijn. Wij vragen niet van welke familie een ieder hier is. Wij vragen ook niet tot welke
levensbeschouwelijke denominatie u zich rekent. Wij vragen uw actieve burgerschap en uw strijd tot behoudt daarvan. Daar begint de
vrijheid. Het begint immers niet in het stemhokje, waar we niets meer doen dan ons waardig geworden burgerschap te grabbel gooien;
waar we onze uitgeholde slaafsheid aan de liberale democratie bevestigen. Wij keren met een zelfvoldane grijns uit het stemhokje terug tot
de maatschappij, ons ten volle bewust dat wij geheel aan onze burgerplichten hebben voldaan. 's Avonds in het café zijn we nog voor of
tegen de opvang van asielzoekers en wederom zijn wij zelfvoldaan over ons burgerschap. Maar wat stelt zo'n daad in het stemhokje voor -
dit peeskamertje van de democratie?

Keer op keer wordt ons in stroperige reglementen ons leven - het leven – belemmerd. Reglementen vervreemden ons van elkaar, isoleren
ons en maken ons gelijkwaardig aan elkaar. De mens is gemaakt tot een lege ruimte die naar believen gevuld wordt door het
politiek-economische liberalisme: partijpolitiek en vrije markt. Zij kweekt verwachtingen waaraan niet te ontsnappen valt. Op deze manier
wordt elke waarachtige levende mens omgeturnd tot een controleerbare gedragsstructuur. De staat verwacht, de mens volbrengt. Dit is de
vernietiging van de mens. Pas in de vernietiging zullen alle mensen gelijkwaardig kunnen zijn en daarnaar streeft het liberalisme - het
moderne mensdom. Wij zullen onszelf vernietigen omdat we onszelf uitgeleverd hebben aan de goede staat die altijd het grootste nut en
voordeel voor het grootste deel van de mensen beoogt.

Deze slaafsheid maakt van ons allen een infiltrant in de moderne maatschappij. Iedere Nederlander meent immers dat goed burgerschap
uitlevering aan de staat inhoudt. Jezelf uitleveren en verwachten, ja erop toezien, dat de buurman hetzelfde doet. Wij komen er daarom
niet onder uit façades op te richten en façades te slechten. De moderne maatschappij maakt van iedere burger een AIVD-er. Alhoewel de
staat denkt dat zij bij ons infiltreren, ligt dat in werkelijkheid anders. Wij infiltreren altijd bij iedereen en wanneer we iets van dat oude
Nederlanderschap tegenkomen, dan zijn we er als de kippen bij deze bijzonder ouderwetse Nederlander uit te maken voor fascist en
vrouwenonderdrukker die niets anders beoogt dan terug te keren naar de domme en onwetende Middeleeuwen. Deze Nederlander wordt in
feite voor niets meer dan een machtswellusteling uitgemaakt.

Bitterlemon ziet het Nederlanderschap teruggebracht worden tot slechts het talent tot infiltreren. En wie als asielzoeker het Nederlands
burgerschap wil krijgen moet zo goed mogelijk kunnen infiltreren. Het maakt niet uit waar men infiltreert. Dat is het enige kenmerkende
van de moderne mens: onverschillig ten opzichte van alles, als hij maar kan infiltreren. Als hij maar elk verband en verbond kapot
infiltreert ten behoeve van de Staat der Nederlanden en ter afbraak van zichzelf. We infiltreren diep in onszelf nog ten behoeve van de
Staat. De Nederlander richt zelfs nog façades op in zichzelf en houdt zichzelf nog voor de gek. Hij is een infiltrerende narcist.

Wij van bitterlemon mogen dan als een stel geboren infiltranten bij elkaar gekomen zijn, het afstoppen van ons eeuwige infiltreren is onze
uiteindelijke missie. Het onophoudelijke infiltreren zal eens moeten ophouden. Daarom beginnen we te infiltreren in het infiltrantendom.
We zullen op deze manier door de sluier van infiltraties heenbreken en de goede bronnen bereiken die ons van nature zijn meegegeven. En
zo bereiken we het enige en ware Nederlanderschap".

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser

AIVD-feuilleton (5) * NAPRATEN

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (5) * NAPRATEN

een feuilleton, door Tom Zwitser, 25 juli 2006

Na de toespraak zaten we met vier vrienden bij elkaar in de vergaderruimte. ‘Jullie begrijpen natuurlijk wel’, zei de dominee, ‘dat ik Petrus
niet al teveel kon complimenteren waar hij zelf bij is, maar onder ons gezegd en gesproken; hij is het enige voorbeeld die we op dit moment
hebben. Hij is de enige die met zijn zwaard in zijn hand datgene doet wat hij behoort te doen: de zijnen bewaken’. Hij zweeg even.

‘Teveel van ons hebben hun zwaard al uit handen gegeven en denken al hun verantwoordelijkheid voor de familie en het land af te kopen in
het stemhokje, zodat ze, wanneer het fout gaat, politici en sociale constructies de schuld kunnen geven, behalve zichzelf. Hun enige taak is
het nog om een politicus te kiezen en niet om voor de familie en het volk te zorgen. Petrus is zich misschien niet eens bewust dat er zoiets
bestaat als leven zonder zijn wapens. Des te beter voor hem. Het is meer dan vanzelfsprekend. Voor hem zijn weerbaarheid, opoffering en
verantwoordelijkheid verschillende karakters in hetzelfde verhaal. No guns no glory’.

Een redactiemedewerker kwam opeens binnen met een printje en onderbrak ons gesprek. ‘Een mailtje van de AIVD. Over de infiltranten. Ik
snap er niks van’. Hij gaf het aan Erik die natuurlijk de hoofdredacteur is. Erik las voor:

Beste redactie van bitterlemon,

Wij hebben met aandacht geluisterd naar de preek van de dominee.’ (Hoezo luisteren: afluisteren toch zeker.) ‘Wij vonden het over het
algemeen een weldadig opgebouwd betoog en hebben vragen over aan aantal zaken. Wij begrijpen niet waarom u ook een infiltratiebureau
wil beginnen. Het mooie van Nederland is immers dat hier op nationaal niveau aan gewerkt wordt zodat de burger zich geen zorgen hoeft
te maken over de verdediging van zijn goed, noch over zijn veiligheid, noch over zijn welvaartsgroei. In dit moderne land wordt overal
voor gezorgd. Zelfs voor de asielzoekers en vreemdelingen.

Vanwege het huidige tekort aan infiltranten bij de AIVD worden alle asielzoekers uit oostelijk Europa getest op hun KGB vermogens. Zij
worden na een positieve beoordeling van hun test direct genaturaliseerd en ingezet voor echte AIVD werkzaamheden. De zes Russische
Litouwers die op uw bureau werkzaam zijn, doen met dit werk toelatingsexamen tot het Nederlands Burgerschap. Wanneer zij over
genoeg infiltratiecapaciteiten beschikken, krijgen zij hun Nederlands paspoort binnenkort eervol uitgereikt.

De Belgische regering heeft laten blijken jaloers te zijn op onze toestroom van Oost-Europees talent. Ze hebben aangegeven onze minder
getalenteerden over te willen nemen. Diegenen die bij onze test tussen de 5 en 7 scoren, worden Belg. Ze hebben liever buitenlanders in de
inlichtingendienst. Het ligt gevoelig om een Waal of een Vlaming als infiltrant te gebruiken. Beiden zullen uit chauvinisme niet in het eigen
volk infiltreren en beide volken willen ook niet door iemand van het andere volk geïnfiltreerd worden. Het kan dus zo zijn dat enige van de
bij u werkzame AIVD-ers na verloop van tijd voor de Belgische inlichtingendienst gaat werken.

Met vriendelijke groet,

De AIVD

Afdeling Staatsbedreigend Rechtsextremisme.

Ik meende hieruit te mogen concluderen dat de AIVD ons nog niet werkelijk als een staatsgevaarlijke organisatie beschouwt.
Aspirant-Nederlanders gebruiken ons alleen maar als stage- en examenplaats voor het Nederlands burgerschap. Een beetje gevaarlijk
misschien? Zijn we op deze manier nog in de gaten te houden? Eigenlijk namen ze ons amper serieus: leuk genoeg voor aspirant
infiltranten. Het mailtje voelde als een belediging. Ik besloot met Erik te overleggen of we niet eens wat wilde plannen kunnen lanceren.
Gewoon om de boel wat op te stoken. Zelf wat façades bouwen leek me mooi.

De dominee begreep er ook niks van: ‘hoezo een goed opgebouwd betoog? Laat hen dan eens naar echte preken luisteren; die zijn tenminste
opgebouwd. Aan die toespraak van daarnet was niks opgebouwd. En van de inhoud begrijpen ze al helemaal niks. Al blijkt wel dat ik meer
dan ooit gelijk gehad heb. Men is pas een goede Nederlander wanneer je goed kunt infiltreren’.

Terwijl wij hierover napraatten kwam Petrus plotseling naar binnen gelopen. Hij sleurt een klein dikkig jongetje aan zijn hand mee, terwijl
hij met de andere hand de Kalashnikov op het jongetje richt. ‘Hij wilde naar binnen en zei dat hij de bakkersknecht was die de moorkoppen
en de broodjes komt brengen.’ Hij liet het joch in de vergaderruimte los waar het voor ons vieren stond. Deze gaf ons verlegen de enorme
zak met lekkernij voor de koffiepauze en de lunch.

Ik vroeg hem waarom de bakker niet kon komen. ‘Bert is ziek’ zei hij met neergeslagen ogen. ‘Hoe heet je?’ vroeg de dominee. ‘Hilbrand’ zei
hij. ‘Vooruit Hilbrand, waarom kon bakker Bert niet komen? ‘Hij heeft geelzucht’ beantwoordde Hilbrand de vraag van de dominee. ‘En hij
mag ook niet meer in de bakkerij werken van de dokter tot de gele kleur weg zal trekken’.

De dominee keek naar Petrus en zei ‘het is goed Petrus’ wijs hem maar de achterdeur waar hij de komende dagen moet leveren en waar hij
zijn centjes kan ophalen’. Hij keek nog eens langer naar Petrus en vroeg hem toen: en geef je hem ook zijn autoped terug? Petrus grijnsde,
knikte en legde een enorme hand op Hilbrands mollige schoudertje. Ze liepen over de redactieruimte richting de keuken en de achterdeur.
De Kalashnikov schommelde over de rug van Petrus.

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser

AIVD-feuilleton (6) * AFSCHEID - SLOT

bitterlemon.eu - AIVD-feuilleton (6) * AFSCHEID - SLOT

De kogel is door de kerk. Na enkele beraadslagingen is duidelijk naar voren gekomen dat er een periodiek moet komen. Om te beginnen,
een paleoconservatief kwartaalblad. Hiermee wordt de testperiode van bitterlemon van bijna twee jaar waardig afgesloten. Tijdens het
diner met alle medewerkers van donderdag jongstleden is van vele kanten teruggekeken op deze periode en ik moet u zeggen; er heerste een
halve juichstemming onder de medewerkers. Men had het gevoel dat wij de afgelopen maanden niet alleen succesvol slag geleverd hadden
met de zeer abstracte en onbegrijpelijk denkstromingen als het liberalisme en het evangelicalisme, maar vooral met een concreet orgaan
als de AIVD. We hebben er iedere dag mee te maken gehad. Er werd geklonken op de vrijheid en tegen de staatscensuur. Ik durf het haast
niet te zeggen, maar het tafereel neigde ernaar op een neomarxistische bijeenkomst uit de jaren ’60 te lijken, zij het dat de tendensen naar
een orgie geheel achterwege bleven. Er werd beschaafd gedineerd en geconfereerd. Het zacht getinkel van het tafelzilver was een plezierige
achtergrond tegen de toespraken en de vele onderlinge gesprekken. Bovendien werd vooruitgekeken naar de stap die wij als redactie met de
medewerkers willen zetten en die we u als lezers en geinteresseerden niet willen onthouden.

Het nieuwe bolwerk van bitterlemon zal voor de AIVD een harde dobber worden. Met een blad willen wij vooral in kwalitatief opzicht onze
‘staatsgevaarlijke bezigheden’ uitdiepen. Wij willen paleoconservatieve thema’s zichtbaar maken. Een blad dat men in de hand kan houden
is concreter dan een webstek nietwaar? Vandaar eerst een proefjaargang.

Tijdens het diner hebben wij tevens afscheid genomen van onze AIVD-ers, of liever, ex-KGBers. We hebben de AIVD bericht ze niet meer
nodig te hebben. Maar ze mochten van de baas nog wel naar het diner voor een afscheid en een dankwoord. Ze hebben nuttig werk gedaan
en ons zelfs geholpen met de voorbereidingen tot de periodiek bitterlemon, maar nu kunnen ze gaan. Hun professionalisme viel mij iets
tegen. Sommigen huilden tranen met tuiten en die dienen echte AIVD-ers toch wel te beheersen dunkt mij. Maar wanneer ze deze tranen
geacteerd hebben, hebben ze dat overtuigend gedaan. We kregen namelijk de indruk dat ze wel langer hadden willen blijven en dat ze het
enorm naar de zin gehad hebben in de tijd dat ze op de redactie werkzaam waren.

We hebben besloten dat we de redactie voortaan ondergronds organiseren. Wij hebben daarvoor een groot aantal speciale ruimtes in de
Benelux geselecteerd die sateliet- en sensorproof gebouwd zijn en waarvan wij geregeld blijven wisselen. U kunt bijvoorbeeld denken aan de
ruime en geriefelijke NAVO-bunkers van de IJssellinie. Deze worden merendeels niet meer gebruikt omdat ze alleen in de beginjaren van de
Koude Oorlog dienst deden. Maar we hebben inmiddels ook toegang verkregen tot zulk soort bolwerken in Belgie. Wellicht weet u dat er
prachtige fortificaties liggen rond Antwerpen, Namen en Luik. Deze zijn allemaal kandidaat voor het tijdelijk onderbrengen van onze
redactie. Onze medewerkers hebben zonder uitzondering laten blijken enorm enthousiast te zijn over de plannen. Het is spannend om
telkens weer een nieuw en geheim onderkomen te betrekken. Naam en plaats zullen pas enkele uren van tevoren bekend zijn en zo maken
wij er een prachtige speurtocht van. Wat doen een stel jongens liever dan van hot naar her te sjouwen, en op geheime en verlaten plaatsen
te werken? Ondertussen hebben wij onze redactie geheel gemobiliseerd. De huur van ons kantoor is al opgezegd, de zware notenhouten
bureau’s zijn verkocht en al het antieke koperwerk is aan trouwe lezers weggeschonken.

In plaats daarvan is onze volledige redactie qua materieel radicaal afgeslankt en past deze, inclusief enkele van de medewerkers in een
onopvallende laadtruck van bescheiden formaat. Zo zijn wij in staat de bemoeizucht en de tegenwerking van de kant van de AIVD te
ontlopen en onze werkzaamheden voort te zetten. Met zo’n truck is het een kwestie van snel uitpakken, vervolgens een dag lang met z’n
allen werken in een bunker en daarna weer inpakken en wegwezen. Niemand die ons kan tegenhouden. Waar we op dat moment verblijven
is niet na te gaan, we hebben het degelijk voorbereid allemaal. Bovendien hebben we extra geinvesteerd in de capaciteiten van onze Petrus.
Vanwege zijn voorliefde voor wapentechnologie en uitermate beschermend gedrag tegen bedreiging van buitenaf, en die zijn taak
enthousiast opvat en uitvoert, hebben we hem een aantal trainingen in de VS laten volgen waardoor hij in staat is de nieuwste
afluisterpraktijken te onderscheppen en te vernietigen. De betrokken instantie uit de VS was onder de indruk van de toegewijdheid van
Petrus en heeft ons al toegezegd hem tweemaandelijks te willen bijspijkeren.

Als kroon op deze geheel nieuw ingeslagen weg hebben we de AIVD aangeboden hen in een ceremonieel gebeuren het eerste
proefabonnement op de proefjaargang van bitterlemon te overhandigen. Hett eerste nummer van de proefjaargang is geheel AIVD-proof
tot stand gekomen en dat mag er wel trots bij vermeld worden. Zij zijn nog in beraad of ze de uitnodiging aanvaarden. Onze voorwaarde is
wel dat daarbij de volgende personen aanwezig zijn; de voltallige directie en het dagelijks bestuur van de AIVD, dat wil zeggen, de
woordvoerders van de grootste partijen uit de landelijke politiek. Vervolgens willen wij het nulnummer met het bijbehorende abonnement
trots laten overhandigen door Petrus, waarbij zoals altijd, zijn Kalashnikov op zijn rug hangt. Bij het overhandigde nulnummer zullen wij
ze ook nog een King-Size zak met borrelnootjes doen. Voor elke AIVD-er een. Want bij de Bitterlemon moet er natuurlijk wel wat te
knabbelen zijn.

© Naar een idee van Erik van Goor en Tom Zwitser