dinsdag 13 maart 2007

HET RECEPT VAN CONFUSIO

bitterlemon.eu - Simplicissimus maart 2007 * Bij de verschijning van Opinio...

satire - door Tom Zwitser & Erik van Goor

Net als bij de verschijning van bitterlemon, ging ook de verschijning van Confusio met klinkende redes en toespraken van start. Men begon
met gebed en eindigde met een diner en een polonaise in ganzenpas. Daarmee is het lang verwachte Confusio-adagium eindelijk bekend:
“Bidt en Kookt”. In het krantje stonden zowel het gebed afgedrukt, als het recept van het diner dat de hoofdredacteur in een rede toelichtte.
Een hartverwarmend gebed en een hartversterkend recept, waarbij wij de rede in alle eerbied mochten herhalen:

Rede aan de Hollandse natie

Beste voormannen en -vrouwen van de beschaving,

Wanneer men kookt voor een heel elftal moet het eerst duidelijk zijn wat voor soort elftal het is. Dan pas kan er in de breedte gekookt
worden zodat doemdenkerij vermeden wordt. Want doemdenkerij leidt slechts tot paniekcons- oh nee, tot paniekvoetb- ach nee, weer niet .
Mijn excuses, wat was het ook weer? Oh ja, tot paniekfilosofie.

Dan is nu ook de aard van het elftal bepaald: het is noodgedwongen een filosofisch elftal geworden. Deze elf filosofen spelen allemaal tegen
elkaar. Het filosofisch elftal heeft geen doel, er moet alleen stevig getrapt worden. Ze spelen allemaal voetb-, ach eh, filosofie om de
Traditie van Vooruitgang. De trofee van de competitie is gematerialiseerd in een gouden goudvink die de Marseillaise zuiverder zingt dan
ieder ander vogeltje: vive la France, vive la decadence.

Het geld van de competitie en het diner wordt ter beschikking gesteld door een bekende anonieme financier die wij hierbij willen bedanken.
Met het geld zoeken we vooral naar technologische oplossingen voor problemen die we zelf creëren. (Daarmee zijn alle problemen dus ook
van technologische aard.) Wij stellen daartoe parlementaire commissies in die zoveel mogelijk rottigheid boven tafel halen en wij betalen
ook nog eens hervormingen. Verder is iedereen die meedoet voor een sterke scheidsrechter uit sociale overwegingen. Als het te verwarrend
wordt, kijkt men naar de fluitjes – moeten ze scheller, naar de noppen – moeten die soms scherper, of naar de scheidsrechter zelf – moet
er soms een extra scheids bij in het veld? Technologische oplossingen betekenen altijd een managerscultuur. En dat juichen wij van harte
toe.

Alles is te managen. Alleen als we het niet kunnen oplossen, sturen we een SMS-je: “u bent ontslagen uit het filosofisch elftal. We zullen uw
scheidsrechter vervangen en uw bureau van het veld halen.”

En dan het volk dat toekijkt. Dat is onderdeel van het project Confusio. Daar mag het blij mee zijn, maar verder heeft het geen functie. In
deze wereld ben je nu eenmaal toeschouwer of speler. Als je speelt sta je midden in de belangstelling en als je toekijkt, kijkt je naar mensen
die midden in de belangstelling staan. Het is heel simpel, maar meer is het niet en dat is de filosofie van Confusio. De toeschouwer moet
niet klagen. Het is zijn eigen schuld. Arme mensen zouden gewoon iets meer energie moeten steken in het vinden van een rijke financier.
Het is toch een mooi imago voor een rijk iemand: “Ik financier arme Afrikanen” (die wel arm gehouden moeten worden, in het belang van
het imago van de financier.) Wij zijn niet alleen rijk geworden omdat wij arme mensen hebben uitgebuit, maar omdat wij rijk zijn mogen
we dus Afrikaantjes waar ook ter wereld uitbuiten. Het is niet alleen beter voor ons imago, het is ons recht, want onze rijkdom is onze
eigen verdienste. Wij financieren dus niet de Afrikanen, maar wij, westerlingen, financieren hun armoede.

Dan wil ik u nog onze stermedewerker aan u voorstellen, dr. Gans Dansen. Dr. Dansen doet voor ons een psychoanalyse in de duistere
krochten van zijn ziel om de islamiet in zichzelf te ontleden. Omdat de islamisering doordringt in de alle poriën van onze cultuur, moeten
we volgens dr. Dansen ook de islamiet in onszelf onder handen nemen. Ware Jihad begint bij jezelf, als een innerlijke strijd.
De nederige moslim in onszelf martelt zichzelf dan wel. Maar hij doet dit om niet te vervallen tot het niveau van een preekbeurtenblaadje
van de rechtse kerk. De moslim in onszelf wil namelijk zuiver blijven.

Dr. Dansen is niet gericht op de islamitische lezer, want die zijn er niet. Hij richt zich tot de links-conservatieven en spreekt hen aan op hun
utopisch denken. We volgen het project van dr. Dansen op de voet. Verwacht wordt dat dit project, deze autojihad, uitmondt bij een fatwa
dat dr. Dansen over zichzelf zal uitspreken en uiteindelijk zal eindigen in een zelfdoding als ultiem moment van zuiverheid. Het moment van
zelfdoding hebben wij, om het spannend te houden, nog niet bekend gemaakt, noch het waar en hoe. U kunt er zeker van zijn dat dit
moment live te volgen zal zijn op de website waar het kort tevoren aangekondigd zal worden met zo’n filmpje die door Palestijnen graag
aangewend wordt vlak voor het moment van zelfdoding, ter sterking van de achterblijvers. Het hele project is getiteld ‘Het Linke
Conservatisme’.

Wij mogen hier ook de vriend van dr. Gans Dansen verwelkomen, prof. dr. Abd bin Pim al Id. Prof. Pim is een gevluchte verlichtings-imam
uit Cairo. Hij is hier om zijn laatste boek te promoten getiteld, “De puinhopen van een maand roze conservatisme”. Hij heeft nu al een
interessante wijze ontwikkeld om ons nieuwe blad te lezen, namelijk met behulp van kabbalistische technieken en schema’s. Een van zijn
ontledingen laat ik hierbij rondgaan, het biedt een verfrissende kijk op ons blad. Ik had hem graag middels een interview aan u voorgesteld,
maar hij heeft te kennen gegeven aan deze wens geen gehoor te kunnen geven wegens zijn vijfvoudige nationaliteit. Hij weet door de jetlag
even niet meer met welke nationaliteit hij moet spreken. Hij heeft al wel te kennen gegeven dat Confusio zijn huwelijk gered heeft. Hij slaat
zijn vrouw alleen nog maar met ons blad, iets wat wij van harte toejuichen. Net als het feit dat hij als conservatief tegen de traditie en
huwelijkstrouw is. Wij hopen dat hij straks in staat is nog een klein fatwa uit te spreken.

Wij kunnen wel zeggen dat wij in korte tijd het conservatisme tot vooruitgang hebben gedwongen. Conservatisme is links beste mensen.
Conservatieven die niet meegaan, die niet links zijn, zijn extreem- rechts. Ware conservatieven zijn mensen die zich steeds kunnen
aanpassen – heel traditioneel – aan wat de vooruitgang dicteert. Doemdenkers zijn paniekconservatieven die vanzelf in extreemrechts
verzanden. En Confusio geeft ze alleen maar een zetje in die richting. Dus is de conclusie gerechtvaardigd dat alleen zij uit het filosofisch
elftal gezet kunnen worden, die tot extreme paniekfilosofie vervallen. Want voor de rest is iedereen welkom en hoort iedereen erbij. Zelfs
Femke Halsema.

Als u goed heeft geluisterd, weet u dat wij ervoor waken te zeggen wat conservatisme is, wie dat wel doet sluit mensen uit en wij zoeken,
zoals gezegd, liever naar technologische oplossingen die iedereen insluiten: alle asielzoekers, iedere moraal en alle meningen etc. Wij
passen ons steeds aan aan de opinie van de dag en geloven van hartelust in haar werkelijkheidskarakter, want wij doen er hard aan mee.
Wij geloven in een maakbare cultuur en de school is een daar een onderdeel van. Daar wordt cultuur onderwezen en gecultiveerd. Cultuur
is te vormen en te creëren, sterker nog, cultuur cultiveert zichzelf, het is vorming, Bildung en creatie. Daar is in principe geen volk voor
nodig (slechts als toeschouwers selbstverständlich). Wanneer de school een culturele gemeenschap is, is het altijd bezig om het volk dat zij
met cultuur moet bedienen uit de modder te trekken en dat dient onder strikte en strenge kwaliteitsbewaking – die de staat op zich neemt
– te geschieden. Want een al te zelfstandig volk is erg gevaarlijk voor ons elftal. Het elftal kan namelijk alleen filosoferen bij voldoende
toeschouwers, zo’n 15.000 – 20.000, maar het liefst een paar miljoen, want daar worden we nog rijker van.

Het volk wordt gecultiveerd op de scholen, in buurthuizen, op de werkvloer, in de coffeeshops en overal waar zij dreigt in de modder te
raken, ‘ontstaan’ culturele gemeenschappen. Een culturele gemeenschap bestaat uit leraren, hulpverleners en een paar verlichtte
assisterende klasseouders die de cultuur managen. Overal waar mogelijk, ontkennen wij het volk zelf als culturele entiteit, zodat er
moddersituaties dreigen en er dus een sterke staat noodzakelijk is uit sociale overwegingen. Het volk wordt een volk met ressentiment
naar haar eeuwige redder en conserveert liever de haat en de modder, dan de hulpverlener en het geld. Het zijn de twee kanten waarin wij
de werkelijkheid gedreven hebben en haar willen houden.

Maakbaarheidsconservatisme is het conserveren van haat en op die haat drijven wij en met die haat verdienen wij ons geld.
Daarom het diner van vandaag, slappe slavinkjes drijvend op dunne aardappelsoep uit blik. Op een schaaltje erbij: krielpiepertjes en
geflambeerde spruitjes met Bas Heinz saus.

Na afloop dansen wij de polonaise in ganzenpas. De Ganzendans is moeilijk dan u denkt, drink daarom niet teveel, maar ook niet te weinig
– het komt erg precies. Dr. Gans Dansen zal u voordoen hoe u moet waggelen. Ik dank u.

Uw hoofdredacteur

Lees verder...

REACTIE OP DE KRITIEK VAN HANS

bitterlemon.eu - Discussie Internetdating (3) * Maart 2007 * Antwoord op reactie van Hans

door Tom Zwitser

Beste Hans,

Bedankt voor je fundamentele lezing van de eerste aflevering over internet en online-dating. Ik ben daar erg gelukkig mee, want het scherpt
me om na te denken waarover ik eigenlijk schrijf.

Als vrijgezel wacht ik op – en zoek ik ook naar – de liefde van mijn leven en zou ik heimelijk niets liever willen dan daarmee gelukkig te
zijn. Maar aan deze wensen kleven al een aantal bezwaren. Gelukkig-zijn is voor mij eigenlijk geen reële state of mind. Voortdurend geluk is
gevaarlijk voor een mens. Het maakt je vadsig en conformistisch ten aanzien van moderniteit en salonconservatisme. Sterker nog: ik
beschouw het ideaal van continu geluk zelfs als een moderne gril. Afzonderlijke geluksmomenten (zoals verliefdheid, of een belangrijk
compliment van een leermeester) daarentegen, zijn heel wat gezonder. Teveel voorspoed sust ons in slaap, laat ons suf meedeinen op de
golven van het leven. Een even groot obstakel voor mij is het idee dat je ergens ter wereld de liefde van je leven kunt ontmoeten. Wanneer
zo’n coldfusion van twee individuen plaatsvindt, is dat mooi, maar uitzonderlijk. Een uitgebreid eisenpakket inzake binnen- en buitenkant is
iets wezenlijk anders dan dat iemand wel of niet bij je past. De eisen die verreweg de meesten aan een partner stellen, stellen ze niet aan
zichzelf. Ze zoeken niet iemand als zijzelf, maar verkijken zich altijd op nog knapper, nog intelligenter. Men maakt relatiecarrière. Als er
een betere kandidaat voorbij komt, springen ze over. Dat heb ik van dichtbij meermalen meegemaakt (tot mijn grote geluk niet als
slachtoffer).

Conservatief zijn betekent voor mij als burger der Nederlanden trouwen met een Nederlandse vrouw. Het kan anders lopen, maar in
principe zou dit voor mij de juiste manier zijn. Een conservatief is geen kosmopoliet en ik ben geworteld in de grond waar ik geboren en
getogen ben. Ik ben geen moderne zwerver. De moderniteit benadrukt dat de mens in beginsel overal ter wereld te kan aarden. Maar
daarvoor moet hij wel eerst vervreemden van zijn geboortegrond; en aan die fase heb ik weliswaar geroken, maar ik ben ervan
teruggekomen.

Ik ontken niet dat de mens geen (partner)verbond meer aan kan gaan en dat hij geen verantwoordelijkheid meer kan dragen, maar de
mens moet niet denken dat hij dit op iedere willekeurige plaats kan aangaan, met n’importe ieder die hij leuk genoeg vindt. Dat laatste lijkt
mij een illusie is. Verbonden en verbanden zijn niet te kiezen, noch te verbreken. Ik beweer niet dat er geen mensen zijn die nog wel naar hun
verbonden en verbanden leven. Die zijn er nog wel degelijk, maar ze verdwijnen geleidelijk en eindigen in de marginaliteit.

Daar komt mijn probleem met veel christelijk meisjes om de hoek kijken (waarover volgende keer meer). Wanneer er al de classificatie
“christelijk” op het profiel staat, wordt dit, meer dan bij ongelovige meisjes, gecombineerd met vakantiefoto’s uit India of Zuid-Amerika en
steevast wordt bij hun hobby vermeld “verre reizen maken” of “uitgaan”. Dat de Engelse christenmeisjes er “Humble” en “Godfearing” bij
vermelden, zegt heel veel over hen, maar daar kom je op Nederlandse sites niet mee uit de weg, een eenzame uitzondering daargelaten.
Hooguit staat er de gebruikelijke Evangelische geloofsbelijdenis bij: “God is alles en Jezus is mijn Vriend”. Dat zijn niet toevallig de types
die, wanneer ze denken dat God hen in São Paolo wil hebben, orkaanstormen ontketenen om daar dan ook terecht te komen, enkel en
alleen omdat God “hen dat in het hart gegeven heeft”. Ze geven geen moer meer om volk en vaderland, en ze accepteren een seculiere
landsorde – alsof zoiets mogelijk is...

Maar Hans, uiteindelijk heb je gelijk: ik chargeer veel, te veel. Ook de alinea’s hierboven zijn enigszins overtrokken, maar niet onwaar,
sterker nog: de malaise is waar; en omdat het waar is, scherp ik het aan.. Binnen en buiten de kerk worden de Nederlandse traditie en het
volksleven al tientallen jaren met leugens afgebroken. En mocht mijn pen wat scherp overkomen, het is mij veeleer te doen om het wezen
van de media, om het feit dat die hele volken, gemeenschappen en families ondermijnen en vernietigen. Het gaat me niet om het directe nut
voor jou en mij, namelijk een goede vrouw vinden. Sterker nog; ook al zal ik online een vrouw vinden, dan nog doet dat niets af aan de
vernietigende kracht van het internet, met inbegrip van tv, kranten en bladen, de reclame, die ons allemaal het idee geven dat we ieder voor
onszelf een vrij individu zijn, bevrijd van onze lastige familie en het gezag dat daar vroeger vanuit ging.

Juist dit idee, dat het internet twee vrije individuen samen kan brengen, zou ik koude kernfusie (coldfusion) willen noemen. Iets waarvan
we verwachten dat het heel veel energie zal opleveren, maar wat voorlopig nog uitloopt op oncontroleerbare en ongekend destructieve
explosies – chaos dus. De oplossing voor dat rampzalige vooruitzicht is volgens de deskundigen niet meer dan van technologische aard.
Mijn afkeer van het moddervolk dat ik op internet tegenkwam is biet identiek met de minachting voor het volk in de trant van de liberale
traditie. Nee, mijn afkeer komt voort uit de conclusie dat het “moderne project” van de afgelopen 250 jaar is geslaagd: de vernietiging van
het volk als culturele bron en weerbare entiteit. Er is geen volk meer. Wanneer je de kans hebt om de profielen van miljoenen mensen te
lezen (ook al geeft zo’n profiel de werkelijkheid plat en bedroevend weer), dan is dat een ongekende bron voor analyses en het peilen van de
toestand van je eigen volk.

Nooit eerder kon een modern medium zoveel mensen aan de oppervlakte brengen, zichtbaar voor iedereen. En het is niet raar dat dit
massamedium voor het eerst ook het volk toont zonder dat het iets om handen heeft. Vroeger trok een reiziger nog door verre streken die
er altijd anders uitzagen, en waar op elke plaats weer andere mensen woonden. Nu is alles een uitgeholde eenheidsworst. Je mag echt erg
blij zijn, wanneer je iemand treft die zich geen kunstmatige identiteit door de media heeft laten opdringen. De postmoderne mens is dan
ook geen verrijking, maar een verarming, een implosie van de weebaren wier harten zijn geofferd is op het altaar van de Gelijkheid. Chaos,
richtingsloosheid, willekeur, onverschilligheid en directe naleving van het eigen geluk kenmerken hem veeleer dan opofferingsgezindheid,
grondgebondenheid en lak aan vooruitgang of ongeremde zelfverrijking.

In vroeger eeuwen toonde het volk zich ook af en toe. Het manifesteerde zich bij tijd en wijle in de geschiedenis, maar dan geheel anders:
met opstand en rebellie toonde het haar weerbaarheid en legde het de beperkte macht van de politieke bestuurders bloot. In deze tijd van
massaconcerten in de Arena en internet-dating toont het haar leegte. Het manifesteert zich niet meer als een zelfstandig volk. Heidegger
zegt terecht dat de mens slaaf is geworden van zijn technologie. Je ziet in de geschiedenis bij elke uitvinding van een medium, dat die
uitvinding alleen de macht van de elite versterkt en deze onttrekt aan het volk. Macht corrumpeert via de media. Het domste wat een
conservatief kan doen, is de moderne technologie bagatelliseren als “alleen maar middel”. Alweer de scherpe analyse van McLuhan: het
medium is geen middel, maar is zelf zijn eigen boodschap. In de media worden allen bij elkaar geschraapt, uitgehold en tot een grote
massa gekneed waarop vervolgens die media worden losgelaten..

Jij benadrukt bij punt 2 dat mensen met een vals beeld van liefde (als een recht) opgroeien – deels als overblijfsel van de 19e-eeuwse
liefdesmoraal. Omdat je dit in je dorpsgemeenschap tegenkomt, ben je het internet opgegaan. Zeg je hier dus dat de meeste mensen
inderdaad volkomen irreëel zijn wat betreft hun partnerwensen en een misplaatst zelfbeeld hebben? Ik heb nog een argument voor je
waarom die uitholling niet alleen door de 19e-eeuwse liefdesmoraal komt, maar door de media: in die dorpsgemeenschap van vroeger
speelden voorbeelden een grote rol: In normale samenleving is iedereen van de oudere generaties die mij omgeven een voorbeeld voor me,
en ik zou op mijn beurt weer een voorbeeld moeten zijn voor de jongeren. Nu die gemeenschap door liberale politiek in elkaar is gestort, en
de kinderen in het gezin al amper meer een voorbeeld hebben, laat staan dat de mensen van jouw en mijn leeftijd voorbeelden om ons heen
hebben, wendt onze generatie zich voor haar rolmodellen massaal naar de media. Daar zijn massa’s rolmodellen voor handen en die
krikken de eisen naar levenspartners hoog op. Het borsthaar van de een, de benen van een ander en de pretoogjes van weer een ander.
Niemand is geheel ongevoelig voor de rolmodellen waarmee de media jonge mensen bespringen. Maar uiteraard speelt de liefdesmoraal en
de gedachte dat je dat eisenpakket zelf samenstelt een grote rol: veel jongeren zijn echter amper in staat een goede keuze te maken, en
zullen dit ook nooit leren.

Vroeger kon men vroeg trouwen met een goede partner. Nu gebeurt ‘het kiezen’ van de partner hetzij vroeg in de twintig - en heeft de
relatie een grote kans om stuk te lopen -, hetzij men doet er tot achter in de dertig over om een keuze te kunnen maken. De tijd is niet ver
weg meer dat psychologen zich hierop gaan toeleggen, en alleen nog mensen met elkaar gaan matchen die na een therapeutische sessie een
wat reëler zelfbeeld hebben en beter weten wat voor een partner ze nodig hebben. Pogingen hiertoe hebben tot nu toe echter niet geleid tot
stabielere relaties en/of huwelijken. De coherentie tussen alle neergang van de volksmoraal en de opkomst van de media is zo evident dat
het wel heel moeilijk is om daaraan voorbij te gaan, ook al kun je je als gedisciplineerd individu nog wel enigszins de klippen vermijden,
maar schipperen blijft het.

De uitvinding van de boekdrukkunst veroorzaakte weliswaar in eerste instantie mede de Reformatie, maar uiteindelijk veroorzaakte het
secularisatie. De uitvinding van de krant heeft nooit iets anders teweeg gebracht dan salongesprekjes en een verregaande politisering van
de normale mens. De radio en tv versterkten eerst bij het volk weliswaar een nationaal bewustzijn, een identiteit, maar uiteindelijk leverden
ze het volk vooral uit aan consumentisme en een opgezadelde autonomie waar men geen raad mee weet. Even belangrijker is dat ze het
volk passiever dan ooit maken op punten waar het op aan komt: zelfbehulpzaamheid en resistentie. Een volk zo lui als menige Romeinse
dictator zou wensen, maar die het destijds bij lange na niet voor elkaar kreeg. En uiteindelijk hebben we nu het internet dat geen enkel
verschil tussen mensen erkent en traditionele verschillen bovendien overbodig maakt. Elk medium is nog ingrijpender dan het voorgaande.
Ik vraag me af waarom een medium blijkbaar nauwelijks in staat is om de waarheid te reproduceren, maar wel de leugen. Ik vraag me af
waarom alle waarheid die het wil reproduceren een plat en monsterlijk stuk leegte wordt. Zou het dan toch echt zo zijn dat die
begrensdheid van vroegere dorpsgemeenschappen, ook de leugen binnen de perken hield; en dat vooral de ontelbare kleine buurten, dorpjes
en ommuurde (besloten) stedelijke gemeenschappen het normale bestaan konden handhaven…een leven dat wij verloren zijn?

Nogmaals; het is me niet te doen om de mogelijkheden die er wel degelijk op internet voor ons conservatieven zijn weg te smijten. Ze zijn
er, maar in mijn ogen zijn ze marginaal en wegen ze niet op tegen de totalitaire kracht die ze uitoefenen op de mensen. Het zou van een
elitair conservatisme getuigen wanneer ik zou zeggen: het internet nivelleert alle verschillen tussen mensen en geeft hen de illusie dat ze
autonome individuen zijn; maar voor ons, mensen die best nog wat zelfdiscipline kunnen opbrengen om aan zijn verleidingen te weerstaan,
kan het nog zo’n kwaad niet. Dan zou ik mezelf overschatten en het volk minachten.

Nee, het internet is net als de meeste media volksvijandig van aard, en daarmee in principe een vernietigend medium. En dus moet ook ik
zijn vernietigende werking ondergaan wanneer ik zijn domein betreedt. Het is dus ook mijn vijand.

Uiteindelijk heb je meer dan gelijk: ik verval in een enigszins gesloten en star conservatisme. In ieder geval is dat wel de uitkomst van mij
gedachten over de moderniteit. In een tijd waarin de mens een slaaf is geworden van zijn technologie, is het mijn inziens niet mogelijk om je
met een pierewaaiende houding aan die overheersende technologie te onttrekken. Sterker nog, die technologie geeft je juist het valse idee te
kunnen pierewaaien – als het moet de hele wereld over. Jongelingen zoals jij en ik kunnen twee kanten op die mijns inziens allebei de
werkelijkheid chargeren: aan de ene kant kan de jongeling pierewaaiend de wereld over, zich conservatief noemend, maar ondertussen niet
buiten de verworvenheden van deze tijd willende en kunnende leven. Aan de andere kant kan hij de fundamenten van het leven streng in het
oog houden en overdrijven wat die verworvenheden van de moderniteit met ons gedaan hebben. Je begrijpt, die laatste ben ik. Ik ben liever
te star dan te vrij. Ik kan niet anders dan vertrouwen op het oordeel en gezag van mijn vrienden en familie. Eerder dat, dan dat ik hun
oordeel negeer. Het gevaar ligt op de loer om sektarisch te worden, maar in het omgekeerde geval loopt men de kans om de huidige
schijnwereld via de media, de seculiere landsorde en de zegeningen van de moderniteit plus technologie als werkelijkheid te aanvaarden en
zich daarmee dus aan te passen aan ‘de mogelijkheden die zich aan ons voordoen’. Vooral als er geen normatieve moraal en een hechte
gemeenschap achter hem staat, is de mens van nu al snel geneigd zelf uit te maken welke richting hij uit moet. Laten we onze familie,
gemeenschap en christelijke traditie koesteren als proportionele normen van ons bestaan. Het betekent niet dat ik alle deuren naar de
moderniteit gesloten houdt- dat zou ik ook niet kunnen -, maar het betekent dat ik met een lolletje en wat hilariteit de schijn en illusie van
de mediacratie wil blootleggen. De werkelijkheid die ons volk vroeger wel wist te accepteren en kon verdedigen blijft uiteindelijk toch
onveranderlijk en onbetwist de norm. Ten opzichte van de waan van de dag en zijn technologisch fundament ben ik een voorzichtige
pessimist.

Lees verder...

DE GEZINSAUTO

Column - bitterlemonproof maart 2007 * Gezinsauto

door Tom Zwitser

Wanneer je als conservatief een wagen wilt uitzoeken voor het hele gezin, sta je voor een dilemma. Iedere wagen heeft een diversiteit aan
parameters die stuk voor stuk tegen elkaar weggestreept moeten worden. Komt nog eens bij dat reizen met het hele gezin synoniem staat
aan ruzie en verveling op de achterbank(en). Gezin en mobiliteit kortom, zijn lastig te verenigen. Zelfs de roze Opinio-Cadillac lost dit
probleem niet op.

Komt nog eens bij dat de oprechte conservatief zich niet op z'n gemak voelt wanneer hij deelneemt aan de vaart der volkeren. Daar is niets
mis mee, hij probeert er immers het beste van te maken ook al ziet hij vele beren op de weg. Rijden op de autobaan lukt alleen wanneer je
je laat meegaan met de stroom maar wel alert blijft. Eén onverwachte beweging en tientallen auto's vliegen over elkaar, richting de berm,
of ze komen na een drie dubbel geschroefde backflip krassend op hun dak terecht, schuiven even door en daarna is er niets dan rook en
stilte.

De conservatief voelt zich tussen alle managers en vertegenwoordigers unheimisch en onzeker. Met een pink aan het stuur, de andere hand
aan de geluidsinstallatie voor mobiele vergaderingen die elders in het land plaatsvinden, en de voet vol op het gas zijn ze heer en meester
van de weg.

De grote stroom van mobiliteit blijft maar doorgaan. Auto's worden sneller gemaakt dan beren zich kunnen voortplanten en wanneer zich
eens een autootje op onverklaarbare wijze kapot rijdt op een overstekende beer, halen anderen de schouders op en zeggen dat het
percentage ongelukken nog steeds erg laag is, dat deze er bovendien bijhoren en autorijden er ook nog steeds veiliger op wordt. U merkt,
men leidt aan massale beerontkenning.

Daarom komt bitterlemon in haar zoektocht naar de ideale conservatieve gezinsauto uit bij de pantsertank. Grootmachten zetten massaal
hun tanks aan de kant van de weg, omdat deze bij de huidige militaire vredesmissies overbodig schijnen te worden. Een tweedehands tank
is best betaalbaar, heeft een behoorlijke snelheid en je zakt niet snel door het chassis.

De tank is de ideale gezinsauto en daarom is bitterlemon tegen de scheiding van militair en civiel. Je hebt verschillende modellen,
variërend van een 4-persoons, tot een 7-persoons tank en als er gezinsuitbreiding is of opoe moet mee, las je er gewoon een nieuwe
utbouw bij aan de tank. Iedere inzittende heeft onderweg een taak en de kans op ruzie is bijna uit te sluiten. In plaats daarvan dragen
kinderen hun steentje bij om veilig op de plaats van bestemming te raken. Tank rijden maakt deel uit van een gezonde opvoeding. Het is
niet alleen de eerste, maar vooralsnog de enige auto voor het hele gezin, waar ieder lid zijn of haar plaats heeft.

De tank is bovendien prima in staat om beren van de weg te schieten, zonder het verwijt te krijgen dat ze er niet eens zijn. Een goede taak
voor de oudste zoon. En wanneer er een aangeschoten beer op de weg voor pampus ligt, kan een beetje tank deze hindernis gewoon in
volle snelheid nemen terwijl een gemiddeld Toyota’tje er door gelanceerd wordt en de berm invliegt. De energievoorziening is het enige
minpunt, maar zolang de conservatieven met zo weinig zijn als nu het geval is, is de uitstoot niet heel veel meer belastend voor het milieu
dan zij nu al is. Bovendien; hoe eerder alle olie op is, hoe eerder wij als mensheid weer terugkeren naar het normale bestaan zonder
machinale mobiliteit - naar de tijd van paard en wagen en de gezapig verstrijkende eeuwigheid.

Lees verder...