woensdag 28 januari 2009

Het precedent (2) Geert Wilders

Een week na de uitspraak van het hof over Wilders is het meeste er wel over gezegd. Ook werd er her en der gerefereerd aan godslastering. Maar het artikel 147 over godslastering van opa Donner werd onlangs geschrapt door Hirsch Ballin en speelt dus niet meer mee in de zaak Wilders. Wegens godslastering veroordelen was ook haast onmogelijk vanwege het precedent dat Gerard Reve in 1966 heeft gevestigd in het Ezelproces, maar nu zowel het artikel op godslastering en dus ook het Reve-precedent van tafel zijn, ruikt de rechtbank de mogelijkheid tot een nieuw precedent op andere gronden. Met andere woorden: Wilders kon pas vervolgd worden toen het verbod op godslastering werd geschrapt. Maar het is de vraag of dit proces niet juist een nieuw en nog ongewenster precedent schept dan dat van Gerard Reve.


Het tijdperk van het verbod op godslastering heeft gek genoeg juist een ongekende hausse aan onbestrafte godslasteringen en grove beledigingen aan Kerk en Christendom met zich mee gebracht, maar op het moment dat dit verbod is afgeschaft gaat de rechterlijke macht iemand vervolgen wegens zijn beledigingen aan de Islam.
Het recht heeft de gevaarlijke mogelijkheid gekregen om burgers te veroordelen naar eigen inzicht. Het is gegrond op de mogelijkheid van het recht om naar eigen inzicht namens burgers te spreken. Want in plaats van het geschrapte artikel over godslastering, is artikel 137 juist uitgebreid. En dat gaat over het beledigen van de wezenlijke kern van een groep mensen, zoals een bijbel of koran. Iemand kan nu dus veroordeeld worden wegens het beledigen van de kern van de groepering Islamieten, terwijl de Islamieten veroordeeld kunnen worden wegens het aanhangen van die kern van hun geloof. De kern is dus heilig en strafbaar tegelijk. Men moet de 'gewelddadige' kern van het eigen geloof of de eigen identiteit ontkennen, maar een ander aanklagen wanneer hij deze ontkende kern beledigt. De Islam moet veroordeeld worden wegens zijn haatzaaiende Koran, maar zodra deze veroordeling is uitgesproken mag de rechter vervolgd worden wegens het beledigen van de Islamieten. De rechter die vervolgens deze rechter gaat veroordelen, veroordeelt ook zichzelf, omdat hij de kern van de rechters als groep veroordeelt, namelijk het recht dat hij spreekt. Zo krom kan recht zijn.

Zeventig jaar godslastering heeft bovendien geleerd dat de kern vanzelf afwezig raakt wanneer deze lang genoeg belasterd wordt. Het Christendom dat door de decennialange godslasteringen is gegaan is enkel nog een zaak van zingeving, zoeken naar God, lief zijn met Jezus en vallen in de geest – van religieuze randzaken dus. En duidelijk alleen die randzaken die tonen dat de kern compleet zoek is. Randzaken die per definitie gederailleerd zijn. Geloven is een zoektocht geworden naar iets dat niet geformuleerd mag worden. Geloven is ontsporen. Maar niet alleen de kern raakt zoek, ook alle zaken die in verband staan met de kern – die analoog aan de kern zijn – raken zoek of derailleren. Godslastering is niet alleen het belasteren van God, maar van alles dat goed is in onze samenleving: moederschap, vaderschap, gezins- en verenigingsleven. Denk aan de concrete agenda van mei ’68: de symbolische moord op de vaders heeft tot de concrete moord op het vaderschap geleid. Het opjagen van vrouwen en hun carrieres heeft tot de verdoemenis van het moederschap geleid. Al het goede en eeuwige in de zaken wordt belasterd. De kern van zowel man als vrouw, van de mens als evenbeeld van God moet tot op de grond toe afgebroken worden. Het gaat dus niet alleen over geloof. Geloof en ongeloof zijn beide ontspoord omdat het niet alleen over godslastering gaat maar over het lasteren van al het goede.

De vrijheid om te belasteren is tegenwoordig groter dan de bescherming van alle goede zaken. Vrijheid van meningsuiting is belangrijker dan de goede zaak, of de kern ervan. Dus is de vrijheid om te beledigen de enige goede zaak geworden, boven alle andere zaken die in potentie zo slecht zijn dat ze zonder ophouden belasterd en beledigd mogen worden. Maar deze vrijheid mag niet belasterd, dat wil zeggen, ingeperkt worden want ze is volgens Wilders de kern van de democratie. Gek genoeg lijkt de periode waarin het verbod op godslastering van kracht was tevens een tijdperk waarin alles belasterd mocht worden. Om God te redden mocht alles belasterd worden. En wanneer alles belasterd wordt, verdwijnt van alles de goede kant, ja zelfs de weerschijn van het heilige. Wanneer alles gelasterd mag worden behalve God, verdwijnt God vanzelf.

Het kwam bij Voltaire vandaan, de idee dat we moeten strijden voor de vrijheid van de ander om te zeggen wat hij wil. Dat is precies het punt: niet alleen de mening van de ander is heilig, maar het feit dat hij alles moet kunnen zeggen is het allerheiligste. En daar is ook voor gestreden in diverse oorlogen: zowel op het slagveld, op de radio als op de televisie. Het is een grote Heilige Oorlog op diverse terreinen geweest met als doel om het het gewortelde leven en de oude structuren kapot te maken. Sinds die tijd veranderden principes in meningen, meningen in opinies, opinies in scheldpartijen en scheldpartijen in het belasteren als lifestyle. Hoe meer er gestreden is voor de vrijheid van de tegenstanders, hoe harder de tegenstander is gaan schelden. Sinds 1968 kon iedere Berlijnse student zeggen dat zijn vader of een andere vader is onderdrukt of gestorven voor de vrijheid. Welke vrijheid? De vrijheid om zijn vader te bevuilen en belasteren. En omdat zijn vader daarvoor is gestorven, of onderdrukt en bevrijd, moet zoonlief deze vrijheid naturlijk dankbaar aangrijpen en zijn vader voortdurend vervloeken.

De uitspraak van Voltaire is dus werkelijkheid geworden maar het is de vraag of hij dit voorzien had: er ontstaat nu een maatschappij vol individuen die voortdurend diegenen lasteren en vervloeken die deze maatschappij hebben opgebouwd; de maatschappij die voorziet in de plicht tot laster. Het gaat dus niet meer om een uiterste consequentie, namelijk dat Voltaire eventueel zou willen strijden voor de meningsvrijheid van zijn tegenstander, maar het gaat erom dat de uiterste consequentie tot enige voorwaarde is gemaakt: Voltaire moet al zijn vrijheden opgeven voor die ene vrijheid. Hij geeft zijn hele leven en krijgt er de laster voor terug. Je leven geven betekent dat iedereen alle vrijheden en eigen verantwoordelijkheden en gezag moet inleveren en in zijn hele bestaan wordt ingeperkt om belasterd te kunnen worden. Om belasterd te kunnen worden, moet je alles opgeven. Vrijheid van meningsuiting mobiliseert uiteindelijk het hele bestaan en zuigt al het goede eruit tot alleen de grootste rotzooi is overgebleven. Dat is de kern van de democratie – de slavenmoraal in het kwadraat. De hardste vloeker heeft de grootste vrijheid, want vloeken en lasteren is onze enige vrijheid. Hij is de beste democraat. Dankzij de sadomasochisten die het hem mogelijk maken.

Waar is het goede in een zaak waar de plicht geldt om alles wat zweemt naar goedheid direct te belasteren? Wilders zal vrijgesproken worden, dat weet iedereen. En als hij veroordeeld zal worden (tot een kleine boete of symbolische straf), zal de publieke opinie hem vrijspreken, de weblogs brullen nu al. Maar deze vrijspraak is tevens een nieuw precedent. Want aan Reve's precedent kan niet meer gerefereerd worden. Reve’s proces legaliseerde de meest grove godslasteringen die toen al lange tijd gaande waren. Wilders proces zal iedere laster institutionaliseren als enige goede daad die een democraat kan begaan. Ook deze laster is al lange tijd gaande. Al het ‘overige goede’ dat opduikt moet gelasterd worden ter meerdere eer en glorie van het enige echte democratische goed; de vrije laster.

Het is allemaal het gevolg van een recht dat zichzelf als enig recht beschouwt. Vroeger was iedere rechtspraak geworteld in gewoonterecht, in burgerfatsoen en in volkse concensus. Het recht werd gesproken namens alle burgers en namens het impliciete 'recht uit gewoonte' waarvan de hele samenleving doortrokken was. Maar het volk en de structuren moesten kapot. Daarom heeft het recht alle rechtspraak naar zich toegetrokken, tot aan de corrrigerende tik in de opvoeding aan toe. De burger mag niet meer uit gewoonte handelen en mag zijn kinderen niet meer richten en onderrichten. Al dat goede moest kapot. Zowel het oordeel als het vooroordeel worden hem uit naam van hemzelf afgenomen. Dit recht is een paradox geworden omdat ze niet meer wortelt in en leunt op het gewoonterecht, maar de goede gewoontes keer op keer afstraft. Een recht dat zichzelf als enig recht beschouwt, is niet recht maar krom.

De beide mogelijkheden in dit proefproces zijn allebei problematisch omdat het recht problematisch is. Of men spreekt een veroordeling uit in de zaak Wilders hetgeen werkt als een boemerang waardoor het recht uiteindelijk zichzelf zal moeten veroordelen, of de rechtbank spreekt Wilders vrij en institutionaliseert alle onrecht en slechtheid als hoogste goed. Ik denk dat het recht voor zichzelf kiest en Wilders vrijspreekt of slechts symbolisch bestraft. Het probleem is niet Wilders zelf. Hij staat in een langere rij beledigers van godsdienst en andere goede zaken. Het probleem is dat het recht tot onrecht wordt omdat ze haar eigen rechtslegaliteit, namelijk het gewoonterecht ontkent en bestrijdt.

Lees verder...

zaterdag 17 januari 2009

Het precedent (1) Rokende piraten

Enige tijd geleden vond Tweedekamerlid Esmee Wiegman van de Christen Unie dat het roken in alle auto’s verboden moest gaan worden. Het ging haar eigenlijk alleen om de auto’s waar kinderen bij in zitten, maar omdat dat heel moeilijk controleerbaar is, moeten alle automobilisten er maar aan geloven. Ze deed die uitspraak natuurlijk enige maanden na het rookverbod in de horeca, dat voor haar een precedent is voor een nog verdergaand rookverbod. Tegelijkertijd weet ze haar medegladiool en partijgenoot Tineke Huizinga op de post van Verkeer en Waterstaat. En die gaat over wat er wel en niet mag in, aan, op en om de auto. Ik neem kortom aan dat dit voorstelletje een een-tweetje is tussen Tineke en Esmee hetgeen aantoont hoe diep het precedent tegenwoordig gezonken is..


Want laten we eerlijk zijn: wanneer mevrouw Wiegman zo met de gezondheid van kinderen is begaan, laat ze dan helemaal niet meer in de auto zitten. De meeste auto’s rijden immers in colonne door malkanders gifgassen, staan overdag lang in file’s te ronken en zorgen zo in feite voor de meest ongezonde plaatsen waar je maar kunt komen. In plaats daarvan mogen zowel kinderen als volwassenen in de auto niet meer papa’s zware sjek inademen, maar alleen nog het zuivere aroma van alle gemengde uitlaatgassen. Wat nu als papa alleen nog sjek draait die het zuivere diesel uitlaatgas uitstoot? Mag papa dan wel weer roken, of alleen met katalysator?

Voor mij was haar voorstel de bevestiging van de klassieke regel dat de politiek volledig gevrijwaard moet blijven van moeders, want wanneer moeders de kans krijgen om over het hele volk te moederen dan verstikken ze ons binnen de kortste keren met allerlei te goedbedoelde maatregelen die ons leven nog veiliger en gezonder moeten maken. Laten moeders vooral hun ogen gericht houden op de eigenhandig gebaarde kinderen in plaats van deze te verlaten – bij oma droppen of in een creche stoppen – en vervolgens het hele volk te gaan bemoederen. Het soort moeders dat hiertoe in staat is, is niet alleen in staat om haar kinderen, maar ook het hele volk een oor aan te naaien. Waarvan acte, mevrouw Wiegman. Politiek is niet voor niets bedoeld voor vaders. Politiek leiderschap is vaderschap. Mevrouw Wiegman moet haar goede bedoelingen maar in haar eigen wigwam praktiseren en haar man moet sturing aan haar enthousiasme geven zodat huize Wiegman een prachtig modelgezin van de Christen Unie gaat worden.

Het gaat natuurlijk om het precedent dat hier aangegrepen wordt: een eventueel rookverbod begint in openbare gebouwen, daarna in de horeca, daarna in auto’s en daarna, omdat auto’s zelf zo ongezond als de tering zijn, mogen kinderen de auto niet meer in, mogen ze in de spitsuren ook niet meer buitenspelen, tenzij met gasmaskertjes op etc etc. Ziedaar het precedent. Moeders in de politiek grijpen ieder precedent aan om een stukje verder te gaan met verbieden en gebieden. Hun goedheid kent geen grenzen. Een goede vader ziet een gegeven wet niet als precedent, maar als grens. Hij gaat niet steeds verder en verder. Een moeder die steeds verder gaat kweekt ook kinderen die steeds verder gaan.

Het wonderlijke van de moeders in de politiek zijn zijzelf, want als het moederlijke zelf ter discussie staat, dan moet juist ieder precedent voorkomen worden. Dat blijkt deze week, nu Nederland een uitleveringsverzoek aan Denemarken heeft gedaan om vijf Somalische kapers die door een Deens marineschip zijn opgepakt nadat ze een poging hadden gedaan om een Nederlands koopvaardijschip te enteren. Ze moeten in Nederland berecht worden en hun straf uitzitten, maar wat gebeurt er daarna? De PVV ziet de bui al hangen en denkt dat ze een gratis verblijfsvergunning bij de uitgang van de gevangenis krijgen uitgereikt omdat er in Somalie oorlog is en je ze vanuit menselijk oogpunt niet kan retourneren. Dat mag niet van de wet. Die kapers hopen dus op een straf van minimaal zo'n acht jaar en ook dat er over acht jaar nog steeds oorlog is in Somalie. Dat is de garantie op een paspoort. Het lijkt verdacht veel op een beloning. Zowel voor de kapers als voor Somalie wanneer de situatie zich daar ooit zal stabiliseren: een massa raddraaiers zit in buitenlandse gevangenissen. Men hoeft ook na de straf niet meer naar hen om te kijken.

Het is een geval waarin de huidige vreemdelingenwet niet voorziet en PVV, VVD, CDA en PvdA zijn hier niet blij mee. Ze willen de wet aanpassen zodat uitzetting na uitzitting van de straf mogelijk wordt. Maar nu komt het; D66 en Groen Links willen dat niet. Mevrouw Naïma Azough van Groen Links wijst uitzetting van de hand. “als je mensen terugstuurt naar een land in oorlog, neem je moedwillig het risico dat hun iets overkomt. Nu gaat het om criminelen, maar de volgende keer misschien wel om vrouwen die het risico lopen gemarteld te worden.” Laat staan het allerergste: zwangere vrouwen en moeders! Voor alle duidelijkheid, ik citeer hier de Volkskrant die over het algemeen als betrouwbare bron beschouwd wordt, ook al gaat het om de meest infantiele onzin die ooit door kamerleden geproduceerd is.

Het gaat dus als volgt: er is oorlog in Somalie en dat land is zo volstrekt anarchistisch geworden dat daar al hele piratennesten gevestigd zijn die de Indische Oceaan teisteren. De piraten die zich daar voorts bezondigen aan Nederlandse schepen worden gevangen genomen om hier berecht te worden, maar wanneer ze vrij zijn mogen ze niet teruggestuurd worden, omdat ze een precedent dreigen te worden voor vrouwen die gemarteld dreigen te worden. Ik wil wel eens weten of alle buitenlandse oorlogsmisdadigers die na hun straf de scheveningse gevangenis komen uitwandelen, ook een paspoort in hun knapzak vinden? Als de vreemdelingenwet niet voorziet in Somalische kapers, dan vast ook niet in Joegoslavische oorlogsmisdadigers. Het is natuurlijk heel zielig als ze in het thuisland gelynchd worden. Of krijgen alleen de vrouwelijke oorlogsmisdadigsters een Nederlands paspoort? Vrouwen mogen natuurlijk nooit teruggestuurd worden. Mannen mogen pas worden teruggestuurd als zeker is dat er geen vrouwen worden teruggestuurd.

Met alle respect, maar kapers zijn geen oorlogsmisdadigers. Bij mijn weten schoot men vroeger slechts drie soorten misdadigers zonder vorm van proces dood: spionnen, veedieven en piraten. Vechtjassen daarentegen kwamen of in de oorlog om, of ze werden geëerd en gevreesd om hun moed. Het is een modern gotspe dat de grootste vechtjassen tegenwoordig levenslang achter slot en grendel zitten, terwijl kapers na een aantal jaren goede huisvesting in een westerse gevangenis ook nog beloond worden met een paspoort. D66 gaat nog verder; die partij wil dat de EU "alle ex-gedetineerden opvangt die niet meer naar eigen land terugkunnen". Ex-gedetineerden zijn terroristen uiteraard.

Er zit maar een ding op: om precedentwerking te voorkomen moeten alle kapers bij hun arrestatie per direct aan de haaien gevoerd worden (dat schrikt af) en moeten alle vrouwen per direct de politiek verlaten. Dat zal zowel hun als onze gezinnen ten goede komen en de nodige rust geven aan de mannen die zich weer als echte vaders moeten gedragen, zowel thuis als in de politiek. Pas dan is het precedent hersteld.

Lees verder...

zondag 4 januari 2009

Veiligheid Tot Heil des Volks

In tal van Europese landen worden de burgers overspoeld met elektronische datasystemen. In Nederland is er na een Elektronisch Kindvolgdossier (EKD), na een systeem rond de OpenbaarVervoer-chipkaart betreffende het openbaar vervoer, en na een database rond het rekeningrijden dat alle verkeersbewegingen van de burgers zal vastleggen, nu ook sprake van een EPD: een Elektronisch Patienten Dossier.


Een aantal weken geleden waren de media vol van de manier waarop de Nederlandse minister van Volksgezondheid Ab Klink zijn burgers toestond bezwaar te maken tegen het EPD, namelijk via de reguliere reclame die huis aan huis verspreid wordt. De burger krijgt een reclamefolder die men met kopie van pasoort of IDkaart terug moet sturen wil men geen gegevens in een landelijke database terugzien. Nu al horen we weinig meer van deze dwaasheid, maar maken media zich druk om het schaamhaar plus de uiterlijke kenmerken van de geslachtsorganen van de kinderen van de minister van jeugd en gezin, Andre Rouvoet, die ook in een kindvolgdossier, het EKD, moeten worden vastgelegd en door diezelfde minister is opgezet. Het gejokkebrok van de overheid en de onverschilligheid rond veiligheid met persoonsgegevens in het gros van de media ligt er weer dik boven op. De laatsten poken met regelmaat een nieuwsfeitje zo hoog op dat ze er een week later al niet meer op terug hoeven komen. Hype is over; op naar de volgende. Maar de problemen worden er niet minder op.

De zorgen rond alle dossiers waarin iedere burger in tal van opzichten geregistreerd moet worden, stapelen zich op. Iedere minister werkt wel aan een digitaal dossier voor burgers en randgroepen. Echter, toen een aantal weken geleden een alarmerende televisiedocumentaire werd uitgezonden over het kraken van creditcards door Russische maffia die de gegevens van mijn buurman voor vijf dollar op internet te koop aanbiedt, bleken er vrij weinig publieke figuren echt over na te gaan denken. Het ging namelijk over het stelen van identiteiten. En die identiteit is tegenwoordig een kwestie van nulletjes en eentjes. Nog sulliger was het optreden van de verkeersstaatssecretaris Tineke Huizinga over de OV-chipkaart. Haar dikke dossier over haar publieke onvermogen werd aangevuld met haar verzekering dat de bedrijven vaste draaiboeken hebben klaarliggen wanneer de OV-chipkaarten gekraakt worden. Het kraken en jatten van andermans gegevens staat voor haar al bijvoorbaat vast. Ze wil echter alleen toezien op ‘nauwkeurige procedures’. Dan moet ze maar eens bij de ING-bank navragen wat een bedrijf aan procedures en draaiboeken heeft wanneer persoonsgegevens gestolen worden: er is namelijk niets aan te doen en ze staan met de handen in het haar. Ze kunnen er hele afdelingen op zetten, en het de hackers en krakers bemoeilijken, maar ze kunnen mij mijn identiteit nooit garanderen, wat de klanten ook voor moois wordt voorgespiegeld. Ik heb dus liever geen enkele identiteit, maar dat mag ook weer niet van Tineke, André en Ab. Over mijzelf heb ik dus weinig te zeggen. Ik moet er een hebben, een digitale nog wel. Dan ben ik beter controleerbaar, meer vatbaar voor gerichte sturing van bovenaf en, zoals we zullen zien, beter af te persen op mijn verleden.

Het staat nu, net als met de OV chipkaart, al bijvoorbaat vast dat alle gegevens uit het EPD en EKD te koop zullen worden aangeboden door malafide organisaties uit het grijze circuit. Iedere hacker weet: alles wat een kwestie is van nulletjes en eentjes, is te kraken. En wanneer alle medische, psychiatrische en pedagogische gegevens van een persoon in een en hetzelfde dossier terecht komen wordt dat voor een bepaalde handelsgeest interessant. De organisaties uit het grijze circuit doen wat ze altijd doen: op illegale wijze aan informatie komen om deze aan belanghebbende organisaties te verkopen. Niet meer het witwassen van geld, maar het witwassen van informatie is core business geworden.

Degene die over mijn EPD beschikt of over dat van willekeurige welke andere Nederlander is machtiger dan God. Deze Laatste schrijft mijn dossier nog op basis van Eigen onderzoek, maar het EPD is samengesteld door tientallen schrijvers: hoeveel zullen er misschien in schrijven? Vier huisartsen, drie psychiaters, vijf psychotherapeuten, vier specialisten en verscheidene arts-assistenten die met hun zes studiejaren stuk voor stuk een eigen bijdrage mogen leveren aan mijn boek des levens. Daarin heeft een huisarts in opleiding of de achterdochtige kinderarts wellicht in een bijzinnetje de verdenking kindermishandeling vermeld, heeft de longarts gezegd dat mijn longen dusdanig vernield zijn en ik de zestig niet haal en heeft zelfs ooit nog een vage homeopatische arts iets aan het dossier toegevoegd waaruit blijkt dat ik waarde hecht aan alternatieve geneeswijzen en vermelden allerlei therapeuten mijn moeilijkheden met geloofskwesties, obsessies en verdere zaken waardoor ik als elektronische patiënt wel door het leven getekend zal zijn. Als ze al niet letterlijk mijn leven beschrijven in dat dossier, dan zijn hun opmerkingen wel bepalend voor de rest van mijn leven. Allerlei specialisten die mij met een paar pennenstreken voor het leven tekenen en me in allerlei risicoanalyses bijvoorbaat uitsluiten van bepaalde bedrijfsprofielen, imago’s hypotheek- en verzekeringsproducten, en een goede potentiele echtgenote, die uit loutere nieuwsgierigheid van tevoren even mijn dossier raadpleegt en subiet voor een huwelijk terugschrikt. Wie schrikt er niet als hij in hoge concentratie een verslag van alle mislukkingen en ziektes van zijn eigen leven terugleest? Het dossier bevat geen gezonde feiten noch goede daden en deugden. Het is zogezegd geen eerlijke balans, maar bevat alleen de fysieke en mentale tekortkomingen. Ik mag geen enkele fout maken en ook mijn ouders niet. Zelfs mijn nageslacht mag tegenover deze pennenlikkers geen onvertogen of onzinnig woord laten vallen want alles wordt geregistreerd. Ik had op dertienjarige leeftijd niet uit pure rebellie tegen een leerkracht mogen zeggen dat mijn moeder mij lekker puh iedere ochtend even met de zweep geeft. Ieder vermoeden mag genoteerd worden. Dit klinkt overdreven, maar het is een zeer reële verwachting.

Ik mag ook geen moeilijke puber zijn geweest want dat sluit mij wellicht uit van een opleiding aan een hoogaangeschreven University College. Alle informatie heeft wel een zekere waarde voor bepaalde organisaties. Of het nu SOA testen of antidepressiva zijn of andere genoten ‘zorg’. Wellicht is de informatie niet een probleem om ergens binnen te komen of producten aan te schaffen, maar wordt die informatie in aanvullende voorwaarden gebruikt om producten duurder te maken. Dat heet persoonlijk risicoanalyse op maat. De keuze voor een werving- en selectiebureau om zelfstandig onderzoek naar een kandidaat te doen, of een oordeel te vellen op basis van een EPD dat voor vijf dollar uit Rusland komt, is gemakkelijk. Eigen onderzoek is tig keer duurder – en beperkter.

Ik mag dus geen fouten meer maken, maar degenen die in dat dossier aan mijn levensverhaal schrijven kunnen zich elke foute inschatting permitteren, want de enige die daarop wordt aangekeken ben ik zelf. Het zal onmogelijk worden om hun fouten volledig uit mijn dossier te krijgen al wordt mij beloofd dat ik altijd mijn dossier moet kunnen inzien en bepaalde informatie moet kunnen wissen. Maar hun missers zijn nog niet eens het grootste probleem. De grootste fout van dit soort dossiers is nog dat mensen geen oprechte kansen meer krijgen omdat eerdere verprutste kansen niet vergeten kunnen worden. Het vroegere leven van trial en error (het leven met vallen en opstaan) wordt geruisloos ingewisseld voor een leven van error en remember. Het hele verleden is direct oproepbaar en wordt niet meer vervaagd in de herinnering, laat staan gewist. Dat laatste alleen per abuis natuurlijk; weg identiteit. Wie geen dossier bezit bestaat niet meer. Wie nu dus bezwaar maakt tegen het uitleveren van zijn gegevens aan het EPD, zal dat later merken: “wij konden weinig gegevens over u krijgen en dat is verdacht.” De baan, verzekering of zorg wordt wegens te weinig ‘voorinformatie’ geweigerd. Hebben ze dat dossier wel, dan wordt bij iedere nieuwe kans vorige fouten en falen als risico meegenomen. En wie faalt er nu niet? Wordt mij nog een kans aangeboden of toch maar niet? Ergens met een schone lei beginnen is er niet meer bij. Het verleden laten rusten kan niet, want altijd is er dan weer de herhaling van zaken die altijd herhaald worden en waardoor mijn leven blijft ronddraaien in een paar opmerkingen van mensen die ‘verstand’ van mijn leven hadden en die in een dossier staan, maar die ik niet meer in staat ben die te overstijgen.

Iemands levensverhaal vastleggen en daarmee zijn leven ook vooruit bestemmen vereist meer dan een studie geneeskunde, psychologie of sociologie en ook meer dan veel levenservaring. Het predestineren werd in het verleden alleen aan God overgelaten en dat moet ook maar zo blijven om nog te kunnen blijven geloven in de wilskracht van de burgers. Om gezond te kunnen handelen, is een recht op anoniem falen noodzakelijk. Het is zeker niet de bedoeling dat de staat en/of de maffia – het verschil wordt steeds vager in deze dossierwoede – een soort predestinatie-instituut wordt waarbij zij door de complexe ongrijpbaarheid waarin dossiers tot stand komen, burgers gaat uitverkiezen tot het heil van het volk of verdoemen tot de modderpoel van mislukkingen die we als volksmassa volgens hen in feite al zijn.

Lees verder...