Doodschreeuwen en doodzwijgen

Nu de brief van bisschop Williamson verschenen is waarin hij afstand neemt van zijn eerder uitlatingen als achterhaalde onbezonnenheid, is het wachten op de media. Verscheidene mensen koesteren hoge verwachten over het effect van deze brief in de media. Nou, nou? wat vinden ze ervan? Zullen 'ze' tevreden zijn?

Ik geef ze weinig hoop dat de brief iets in de media teweeg brengt. En dat hoeft uiteindelijk ook niet. Williamson heeft zich geschikt en dat was het enige dat hij logischerwijs kon doen. De media zullen de brief simpelweg negeren, of er in een klein zijkolommetje melding van maken. Een van de vele derderangs colomnisten die onze pers rijk is zal er wat aandacht aan schenken. Ironisch, smalend. Het zal zeker een onbeduidend berichtje worden. Alleen wanneer er weer een volgend schandaal ex-nihilo gecreëerd kan worden, zal de brief aandacht krijgen.

Wie verwacht dat er in de media zo'n uitgebreide aandacht aan wordt gegeven als er wel aan het interview van Williamson wel is gegeven, verwacht rechtvaardigheid en gelijke behandeling van de pers. Maar dat is tevoren al wat teveel van het goeie. Het ging vanaf het begin al niet om Williamson en nu nog steeds niet. Dat interview was al vier maanden eerder uitgezonden voordat de storm losbrak. Er kraaide geen haan naar. Pas toen er een associatie bestond met het Vaticaan was Williamson bruikbaar.

Wat de Kerk potentiele schade kan toebrengen, zal altijd voorrang krijgen in de media. De media zullen alles aangrijpen wanneer ze van de Kerk verontschuldigingen om het een of ander kan eisen, of verandering van richting en het omgooien van de organisatie (i.c. einde van het pausdom) kan eisen. De media claimen altijd een hogere authoriteit dan de paus zelf. Die authoriteit geeft ze zichzelf - met de nodige subsidie van de staat of bedrijfsleven, want levensvatbaar is media in het geheel niet. Dus: of ze is de spreekbuis van de almighty state, of van de vrije markt. De wereldmoraal waar de media voor betaald krijgen is altijd juister dan de katholieke Kerk die als sponsor alleen Christus' lijden naar voren kanschuiven. De media zal dus altijd overeenkomstig deze overtuiging denken, schrijven, eisen en handelen.

Maar een Kerk die zich verontschuldigt wordt als een vrij normaal dagelijks verschijnsel beschouwd - of het nu gaat om het verweer tegen de Reformatie, of de vervolging van ketters in de afgelopen tweeduizend jaar. Een sorry-zeggende Kerk is dus iets dat te negeren valt. Ook een bisschop die zich verontschuldigt is niets meer dan de normale gang van zaken. De media - en eigenlijk iedereen - hadden niets anders verwacht dan dat hij op zijn uitlatingen zou terugkomen. Dus is de aandacht voor de brief van de bisschop nihil. Men kan zich beter richten op datgene waarvoor de kerk zich nog niet verexcuseerd heeft. En om dat te breiken moet men alle kleine voorvalletjes kunnen aangrijpen. Het gaat de media dus niet om het behandelen en bespreken van concrete zaken, maar het is hen te doen om materiaal waarmee de Kerk is af te breken. Men streeft daar constant naar.

Een Kerk die weigert om zich voor wat dan ook (in feite alles) te verexcuseren; die weigert zich te verexcuseren voor niets meer dan tweeduizend jaar Christendom - in feite is dát abnormaal. Dát is de reden om net zo lang dramatisch te appelleren totdat de kerk of bijdraait of minstens behoorlijke imagoschade op heeft gelopen. De Kerk wijkt volledig af van het ethos dat in de media gepredikt wordt en dat zal ze voelen. De Kerk is de grote ketter in een moderne wereld die het overboord zetten van alle moraal als enige moraal hanteert. Men eist van haar burgers hetzelfde. De macht achter deze moraal zal absoluter zijn dan welke voorgaande moraal ook. De macht die alle andere verbanden wil verbreken, is zelf een onverbreekbare knelband. De macht die alle (traditionele) authoriteit zal opruimen, is zelf een totalitaire macht. Het opruimen van alle geboden brengt een laatste gebod met zich mee dat schrikwekkender is dan alle andere. Het wordt steeds meer zichtbaar dat er achter dit laatste gebod geen genade is. We eraan ten prooi valt, is definitief afgeschreven en wordt van alles uitgesloten.

Wat normaal is, is alles en iedereen te laten dansen op dezelfde muziek; namelijk het deuntje wat de media steeds weer opvoeren: die van het laatste gebod. En zolang iedereen dat doet is het normaal. Zolang iemand niet meedoet zal de complete mediahysterie zich richten op die ene persoon totdat hij begint mee te draaien in de grote maalmolen. En de Kerk is zo'n persoon die alle hysterie over zich heen krijgt.

Zolang de Kerk nog Kerk blijft zal ze niet kunnen dansen op de mediamuziek. De Kerk heeft immers (nog) haar eigen muziek. Die muziek holt weliswaar achteruit, maar ze is er nog. Vanwege deze reden zal het ook nooit iets goeds in zichzelf zijn om de media voortdurend hun zin te geven, toe te geven aan hun geschreeuw en uiteindelijk met hun repeterende deuntjes mee te dansen, hetgeen ze in feite eisen van de Kerk.

Wereldgelijkvormigheid heeft geen zin, omdat de wereld geen vorm meer accepteert. Het is puur lawaai dat er alleen maar is om de muziek van de Kerk te overstemmen en haar het zwijgen op te leggen. De agenda van de Kerk en de interne verhoudingen moeten volledig gedomineerd worden door druk van buitenaf, zoals een ieders huis in deze tijd volledig gedomineerd raakt door de druk van televisie, onderwijs, de bladen en de kranten. Door zoveel mogelijk druk van buiten af op de Kerk uit te oefenen, is de Kerk op een bepaalde manier toch afhankelijk van de wereldse wetteloosheid. Zolang men de Kerk in halve en nietszeggende schandalen gevangen kan houden, determineert de wereld haar tot de excuustruus van de geschiedenis. Een kruiperige en schokschouderende Kerk is de enige aanvaardbare Kerk voor een wereld die geen rechtspraak, geen eerbied voor het leven en ontzag voor de eeuwigheid meer kent. Wanneer men kan zal men netzo lang schreeuwen tot de Kerk zichzelf heeft opgeheven en dood is en zolang dat niet kan zal men de Kerk doodzwijgen.

De Katholieke Kerk en haar ongelovige Thomassen

Wij dachten altijd dat Thomas von der Dunk een idioot was als alle anderen die her en der wat mogen zeggen in de hoop dat het volk er wat mee kan. Met dat idee hingen wij altijd aan de lippen van Thomas. Het volk hangt altijd aan de lippen van de volksidioot die alles mag zeggen. Natuurlijk omdat iedereen weet dat een idioot het zegt – en met hoop op dat schaarse beetje waarheid dat een idioot tussen de onzin kan ontschieten. Was Thomas maar zo'n idioot, maar Thomas blijkt geen idioot te zijn. Er is opzet in het spel. Zijn idioterie is niets dan komedie. Hij blijkt een man te zijn die achterliggende bedoelingen heeft met zijn idiotie; hij is dus een charlatan.

Zijn krijsende piepstem die bij ons de luidsprekers van de televisie opblies benam hem zijn televisie-carriere. En voor dat laatste zal zijn spraakgebrek hem ook niet voortgeholpen hebben. Maar spraakgebrek en gierende stembanden blijken niets anders dan de attributen van de rol te zijn die Thomas speelt. Een rol die nu definitief teveel van zijn acteertalent heeft gevraagd. Dezelfde kwestie waar de heilige Elsbeth Etty zich eergisteren belachelijk mee maakte is de ongelovige Thomas nu fataal geworden. En ineens komen zijn artikeltjes in een ander daglicht te staan.

In een voor het overige even hetzerig stukje als altijd, floept het er ineens uit: “de maatschappij is van de staat.” En omdat de maatschappij van de staat is en de kerk gescheiden is van de staat, mag de kerk geen morele uitspraken doen die betrekking hebben op mensen, dingen en ideeën in de maatschappij.

Eerst dacht ik nog, ‘tuurlijk, Thomas is socialist: hij bedoelt vast dat staat en maatschappij hetzelfde zijn’. Maar het socialisme zal altijd de kerk als onderdeel van de samenleving moeten erkennen. Doet de staat dit niet en wil ze de maatschappij zuiveren van alle kerkelijke en andere onwenselijke elementen, dan zijn staat en maatschappij niet meer hetzelfde. Dan is de maatschappij volledig eigendom van degene die deze zuivering begaat, namelijk de staat. En dat is geen socialisme meer. Thomas is dus een charlatan, een fascistje.

Zijn staat gaat niet alleen bepalen wat de kerk is, wat gelovigen mogen geloven en wat gelovigen in hun leven van dit geloof mogen toepassen. Zijn staat gaat, zoals Thomas’ Volkskrantcollega Martin Bril het iets treffender weet te verwoorden, bepalen dat alles wat de staat doet, per definitie atheïstisch moet zijn. En dan voeg ik er maar aan toe: inclusief haar immer toenemende prescriptieve houding naar de kerk.

Martin Bril is iemand die doorgaans stukjes schrijft die ten doel hebben om bij de lezer ‘een glimlach om de lippen te toveren’. Niets meer dan dat. Hij beheerst dat vak als geen ander, want het grootste gevaar is dat je erin doorschiet, dat de glimlach een schaterlach wordt. Dat laatste mag niet, want dan is de subtiliteit verdwenen. De schaterlach heeft hij altijd zorgvuldig weten te vermijden, maar heel soms schrijft hij een stukje dat de fase van de glimlach niet eens bereikt. Wij als lezers merken dan dat Martin iets anders op zijn lever heeft dat hij even kwijt moet. Zoals met het geval van dat atheïsme. Hij moest dat even delen zeg maar. Tegelijk heeft Martin Bril als ex-gereformeerde het heel moeilijk met het atheïsme - blijkt. Atheïsme vindt hij "al moeilijk genoeg". Hij wil daarmee maar zeggen dat andere religies wel helemaal onmogelijk moeten zijn en dus beter afgeschaft kunnen worden. Maar beste Martin, dan woon je al in de grachtengordel en nog vindt je atheïsme moeilijk. We kunnen het je echt niet veel makkelijker maken. Wat zou jou de afschaffing van de godsdiensten nu helpen als je zelfs al moeite hebt met het atheïsme in de meest atheïstische buurt van Nederland?

Het geeft iets aan van het ongelooflijke egoïsme van atheïsten: vanwege de eigen moeizame geloofsbeleving moeten alle andere godsdiensten afgeschaft worden. Maar het kan nog leuker. Een kerk zonder samenleving is een kerk zonder gelovigen. En omdat er nog steeds gelovigen in de katholieke Kerk durven te komen, moet de Kerk officieel buiten de samenleving geplaatst worden. Dat kan alleen als de samenleving van de staat is. Een samenleving zonder kerk is een atheïstische samenleving. Juist dat wat we Albanië decennialang verweten hebben en waar een enkeling destijds wellicht van gedroomd heeft, maar wat nu en masse de toestand in de westerse wereld moet gaan worden - het is echt een hype - het verbod om nog iets anders te geloven en te praktiseren dan de staat. Ieder mens behoort enkel en alleen aan de staat toe. Wat de Duitsers treffend noemen 'Zivilreligion'. Het aan de staat toegewijdde burgerdom. De staat speelt hierin als enige eigenaar van maatschappij en individu de rol van een supervaticaan; een macht die, in tegenstelling tot het echte Vaticaan, geen enkele wederstreving of andere godsdienst dan zijzelf toestaat. Integendeel, zelfs iets dat ver buiten haar grenzen in Argentinië plaatsvindt grijpt ze aan om de zoveelste interne machtsconcentratie toe te passen.

De staat komt dus de kerk binnen om het altaar door haar demonen in beslag te laten nemen. Dat gebeurt grofweg door alle zaken eerst maar eens om te draaien. Zo wordt het lijden van het Joodse volk boven het lijden van Christus geplaatst en moet de ware katholiek dus joods worden in plaats van andersom, voorts ligt het heil per definitie niet meer in de kerk want omdat de staat in de kerk de dienst uitmaakt, gaat het heil van de staat uit. En zo kan men doorgaan met de moderne omdraaiingen die aan de Kerk worden opgelegd of door de linkse gelovigen met liefde worden uitgevoerd om het Vaticaan - en dus Christus - maar te kunnen schofferen.

In Duitsland wordt de Zivilreligion een ware plaag, daar gillen de atheïsten nog steeds aan een stuk door tegen alles wat naar wierook en mijters ruikt. Angela Merkel en vele andere politici plaatsen zelfs het imago van Duitsland boven het lijden van Christus. En dan hebben we het onder andere over Christen-democraten. Hier hebben we alleen de bekende haatzaai-atheïsten als Etty, Dunk, Schreuders, Drayer, Bril en nog een paar die al de kerkhetzeblaadjes van de verschillende atheïstische en vrijzinnige parochies als NRC, Volkskrant en Trouw volschrijven. Wij kunnen vaak nog lachen om onze narren. In Duitsland hebben de idioten echter werkelijke macht. Wij proberen onze narren niet de troon te laten bestormen, alhoewel ons dat de grootste moeite kost. Maar in Duitsland zitten de narren helemaal fier op de troon en in de rechterstoel. De koning is dood, leve de idiotie! En dat staat ons ook te wachten.

Bij gebrek aan een wijze koning die het land uit de wurggreep van de narren moet halen, bezorgen ze onder meer het weekblad Junge Freiheit handenvol werk om het narrentheater op de troon te corrigeren of tegen te spreken. Het weekblad doet dat superieur, maar het levert hen tegelijk een verwijt van een reaguurder op dat ze een kerkblaadje is geworden. Een op de twee berichten zou over de kerkkwestie gaan. Onwaar maar ook bespottelijk natuurlijk; want wie zijn nu de echte kerkblaadjes in Duitsland? Waarin is nu de hetze gevoerd en wordt de hetze nog steeds gevoerd?

Dat is gebeurd vanuit de kanselarij en het parlement, op televisiezenders en in kranten als Bild, Spiegel en Stern, met onder meer een door en door corrupte en criminele journalist als Michel Friedman - een van de bekendste journalisten van Duitsland - die zegt dat de paus een ongeloofwaardige leugenaar en huichelaar is. Overal hebben de atheïstische kerkblaadjes de eigen Duitse paus door het slijk gehaald, maar zodra een - tevens niet-klerikaal - blad daar iets tegen inbrengt, wordt ze als kerkblaadje bestempelt. Het volk is inmiddels genoeg gewend aan de brullende journalisten om deze omkeringen niet alleen te slikken, maar ze ook nog te geloven. Het is een echte religie die niet alleen voortdurend gepredikt moet worden, maar ook met juridisch en politioneel geweld wordt toegepast. Jacques Pressers bekende uitspraak dat het fascisme zal terugkeren onder de naam anti-fascisme is daar volop werkelijkheid. Thomas von der Dunk wil niets liever dan het ook in Nederland realiseren.

Keren we terug naar de katholieke Kerk en haar ongelovige Thomassen. Het hele probleem heeft laten zien dat de katholieke massa's in de schulp gekropen zijn tijdens de grote hezte tegen het Vaticaan. Wat vertellen ons de echt katholieke weblogs? Afgezien van een aantal weerbare geluiden van enkelingen, begrijpen de orthodoxe websites niet waar het allemaal om gaat. Ze proberen keurig 'het misverstand' aan zowel gelovigen als ongelovigen uit te leggen, of ze hebben het over niets anders dan over de enige juiste opvoering van de H.Mis.

Die toewijding aan de H.Mis is niets meer dan terecht, want indirect stond deze mis de afgelopen weken ook ter discussie. Maar wanneer het daarbij blijft, is dit soort orthodoxie niets meer dan een verkapte protestants-ascetische beweging die onderweg is naar de hemelse stad en van de aardse stad geen heil meer verwacht. Met andere woorden: dit soort orthodoxie misacht de wereldse taak van het Vaticaan. En juist die taak staat ter discussie. De paus is Europa's laatste staatshoofd. De enige troon in Europa die nog beheerd wordt uit naam van de rechtmatige Bezitter van de hele aarde, terwijl deze rechtmatige Bezitter elders van alle tronen in het Westen en grootste deel van de wereld verstoten is. Rome is dus niet alleen van de keizer, maar meer nog van God. En de paus maakt dat duidelijk. Waar is het geloof van de katholieken? Waar is hun geloof in pauselijk gezag, in het heil dat ze de wereld te bieden heeft, tot zelfs de grootste zondaar aan toe? Waar is het geloof van de katholieken in het lijden van Christus?

Er moet nota bene een Joods-Amerikaanse rabbijn aan te pas komen die uit naam van meer dan 1000 rabbijnen het Vaticaan een hart onder de riem steekt en zijn handelswijze prijst, terwijl de paus als eerste bisschop van allen uit de eigen gelederen meer kritiek dan steun heeft ontvangen. Deze rabbijn waarschuwt zelfs zijn joodse gelovigen zich niet door links te laten ophitsen tegen het Vaticaan omdat dit hetzerige links er alleen op uit is om alle geloof te vernietigen. Deze Yehuda Levin maakt direct het verschil duidelijk tussen 'zijn' religieuze Joden en de seculiere Joden uit bijvoorbeeld Duitsland die al te kennen hebben gegeven dat er "met een traditionele Kerk geen dialoog mogelijk is." Je kunt je sowieso afvragen wat de Kerk voor dialoog moet voeren met een groep die zonder enige religieus-culturele grond zich alleen nog etnisch manifesteert in de multiculturele samenleving die ze als seculieren zelf voorstaan? Welk recht van spreken (i.c. beschuldigen) heeft deze groep naar de Kerk? In feite geven ze het zelf al toe: de Kerk moet eerst afstand doen van haar religieuze grond en een 'neutrale' (atheïstische) positie innemen, voordat er überhaupt een dialoog kan komen. En wat voor 'kerk' is dat dan nog? Niets anders dan een groep die etnisch, noch religieus bepaald is, maar alleen een gemeenschappelijk verleden deelt waar ze afstand van heeft gedaan. Een groep met een negatieve identiteit, zoals we in Nederland het voortdurend opspelend verbond kennen van getraumatiseerde atheïsten die zo'n zielige, vervelende en zware gereformeerde opvoeding hebben gehad en daarom ieder Christelijk geluid met de ergste vuilspuiterij moeten beantwoorden. Dat is de kerk waarmee deze Joodse Centrale Raad in Duitsland wil spreken: een kerk die de Verlichting (God is dood) als haar uitgangspunt neemt, eventueel verzacht met een scheutje deïsme (agnosticisme). Ze willen in feite een dialoog of gespreksclubje voor vuilspuitende mede-afvalligen. Er kan alleen gemulticultuurd worden wanneer iedere cultuur afstand van de eigen cultuur doet. Ik zou zeggen: de Paus kan zijn dialogen beter voeren met mensen die wel grond onder de voeten hebben, zoals de orthodoxe rabbijn Yehuda Levin die tenminste doorheeft dat vrijzinnige Joden zich laten gebruiken door links en dat ook durft te zeggen. Het zal me niets verbazen als deze rabbijn zelf beschuldigd wordt van anti-semitisme.

Er zijn normale katholieken nodig die niet alleen het ongeloof of slapend geloof van hun ouders verlaten, maar die beseffen dat de redding van de H.Mis uit de handen van pastoraal medewerksters en vrijzinnige hippies precies hetzelfde is als de redding van het Vaticaan uit handen van de atheïsten. Geloof in Christus en het heil van de wereldkerk is niet beperkt tot de Wereld Jongeren Dagen, maar stoomt de orthodoxe jonge katholieken hopelijk klaar voor het werk dat hoe dan ook opgeknapt zal moeten worden: namelijk de slag om het Vaticaan die deze eeuw gestreden wordt. Thomas von der Dunk en zijn krijsende massa demonen wil de Katholieke Kerk deze eeuw het zwijgen opleggen. Dat zal het einde zijn van de laatste maar ook belangrijkste troon in de wereld: de keizer van Rome triomfeert dan over Christus. Als het aan de keizer ligt is namelijk alles van hem en niets van Christus tot de Kerk aan toe. Maar niet alleen de kerk; de hele wereld is van de Pantocrator. Een sprekend Vaticaan is - en sprekende gelovigen zijn - daarvan het getuigenis. De eerste taak die de katholieken wacht is de troon in Nederland uit de handen van de narren te bevrijden. Ook Nederland belandt in een situatie waarin voorvalletjes uit de hele wereld worden aangegrepen om hier het atheïstische utopia te realiseren. Het kost moeite om er tegenin te gaan en dat is niet met tridentijnse missen alleen te realiseren.

De stijl van het NRC Handelsblad

We hebben er inmiddels allemaal wel mee te maken gehad; de kuurtjes van de NRC. Of beter; van de redacteurtjes die de slappe boel daar terroriseren. Of het nu een geweigerde reactie betreft voor haar internetforum, of een ingestuurd (kritisch) opiniërend stukje voor in de krant zelf; van bepaalde mensen mag alles verschijnen, en van heel veel mensen niets. In die krant mag over heel veel mensen van alles geroepen worden, terwijl die mensen of groepen zich nooit mogen verweren. Er mogen heel veel – vooral dezelfde – meningen verkondigd worden, maar degenen die ze betreffen kunnen in de stront zakken. De hetze is hun belangrijkste wapen.

De NRC is het lichtend voorbeeld van het feit dat media eerder een politiek verlengstuk zijn dan een verlengstuk van het volk. Het is dan ook een zuchtend platform van onvergelijkbaar vermoeiende herhalingen van dezelfde stug volgehouden leugens, onwaarheden, aantijgingen en andere vuilspuiterij. Slavenmoraal ten top.

Dat blijkt wel nu in de NRC kennelijk besloten is om het zogenaamd ‘volkse’ Geenstijl.nl met alle mogelijke middelen te pleasen. Geenstijl dreigt een omroep te beginnen en pleegt daarmee een coup in het publieke bestel. Dus worden de belangen ineens groot voor gevestigde media en voor de mensen die belangen hebben bij gevestigde media. Want heus, Geenstijl kan alles kapot maken wanneer ze de kans er maar voor krijgen.

De Geenstijl-omroep gonst al weken door Hilversum. Correcte journalistjes en omroepbazen zetten hun huichelend gezicht op waar Rutger met zijn camera verschijnt, en vertellen doodleuk dat Hilversum een beetje bang is voor Geenstijl; dat een deel van Hilversum hen niet moet, dat ze geheid tegenwerking gaan krijgen. Inderdaad, niets meer dan een pleasende bekenning van de eigen bangigheid voor Geenstijl dat de meest gevaarlijke sentimenten van volk en plebs in zich verenigt en versterkt.

De rioollucht die al tijden rond de grachtengordel NRC hangt en de slippertjes die ze geregeld laten waaien, bieden een goede garantie op aandacht van enge populisten. En omdat NRC die aandacht niet wil wordt Geenstijl in alles de hemel in geprezen door verschillende redacteuren. NRC heeft al eens een redacteur verloren aan Wilders en wil zeker geen ruzie met nog meer populisten. Aandacht van populisten is gevaarlijk. Populisten zijn veel gevaarlijker dan conservatieven, christenen, rechtse clubjes en gewone huisvaders. Conservatieven gaan altijd naïevelijk in op de redenering en niet op het veel effectievere demagogisch geweld, Christenen horen beledigingen sowieso lijdzaam aan, rechtse mensen zijn an sich al fout en huisvaders zijn te braaf om hoe dan ook gevaarlijk te zijn. Dus weet de NRC prima tegen wie ze tekeer kunnen gaan, maar ook wiens kont ze moeten likken. En mensen als Hans Beerenkamp, Elsbeth Etty en Bas Heijne zijn daarin experts. Deze experts zoeken hun licht en vrijheid voortdurend in het achterwerk van gevaarlijke mensen. Helden zijn het om zich met gevaar voor eigen leven op deze lichtontvlambare plaatsen op te houden.

Maar daarmee kun je de NRC niet helemaal afschrijven. Het moge dan geen slijpsteen voor de geest zijn, het is wel prima papier om je eigen achterwerk mee af te vegen.