OLYMPISCHE SPELEN

BL Commentaar 14 april 2008 * Column

door Tom Zwitser

De kranten schreeuwen, de blogosfeer draait overuren en de mensenrechters van de wereld hebben hun toverdrank tot
zich genomen om de Chinese barbaren te verslaan. De helden doven overal ter wereld olympische fakkels en spreken
bezwerende soera's uit, want... China organiseert dit jaar het olympisch koekhapfestijn terwijl er geen vrijheid van
meningsuiting heerst.

Sporters mogen dus sporten, maar nergens hun mening over geven. Laat staan dat ze zich tegen het regime mogen verzetten. En juist dat
laatste, verzet, is heus echt waar geboden want in China gaan er zaken anders dan bij ons.

De strijd tegen de Chinese barbarij wordt niet aangevoerd door onze gestaalde en getrainde koekhappers, maar moet volgens de
intellectuelen juist worden gevoerd door hen uit China weg te houden. Strijden door niet te strijden, de competitie te vermijden en zo de
tegenstander bij voorbaat tot misdadiger te bestempelen. Het geloof in de sportieve overwinning van de ene op de andere ideologie, zoals
die in de Koude Oorlog heerste, is voorbij. Wij willen pas onze sportieve superioriteit komen tonen, wanneer de morele superioriteit al
erkend is. Wij willen alleen strijden als wij bijvoorbaat al gewonnen hebben.

Er zitten in China bijvoorbeeld idioten in de cel die, ondanks dat ze wisten dat ze bepaalde zaken niet openlijk mogen aanroeren, het toch
gedaan hebben, vaak om bekendheid en roem in het Westen te krijgen. Dat is vrij dwaas nietwaar? Zij zijn nu bij Amnesty International de
held van de dag. Hun foto’s en hun met straf bekroonde woorden prijken in iedere mensenrechtenbrochure en verschijnen als advertenties
in iedere goeie krant, want de activist moet wel geld opbrengen. Helden moet men adverteren. Wat is nu een held zonder publiek dat hem
vereert en betaalt? Als er genoeg geld door hem is opgebracht ontvangt hij nog eens de Nobelprijs voor de Vrede. Het toppunt van moed en
strijdbaarheid. Durf eens iets aan de kaak te stellen dat niet correct is en maak kans op… de Nobelprijs!

China herbergt meer dan 50 volkeren en moest als 3000 jaar oude beschaving tijdens en na de Tweede Wereldoorlog eerst een
communistische vernietigingsfase doormaken, die er zonder de grote steun van Amerika niet was gekomen. Nu het Oude China met succes
vernietigd is, moet China ook weer met geweld uit deze fase gehaald worden om helemaal mee te kunnen in ’s werelds woeden. Dezelfde
helden die de wereld overvlogen om overal de anti-globalist uit te hangen, auto’s te molesteren en stenen te gooien tegen de ordepolitie uit
neomarxistische motieven, doven nu uit naam van de westerse waarden de communistische, pardon, olympische fakkels. Westerse en
neomarxistische waarden zijn dus hetzelfde tenzij de relschoppers schizofreen zijn (maar waarschijnlijk allebei). China is nog niet links
genoeg en moet nog linkser worden. Want ieder links dat nog niet links genoeg is, is de grootste barbarij van de planeet. Er moet
voortdurend verlinkst worden.

Wat is er uit westers oogpunt mis met China vraag ik mij af? Ze hebben daar ook homo’s, ze aborteren hun kinderen op grote schaal en
ook de euthanasie op het voorgeslacht zal daar van staatswege vast veelvuldig toegepast worden (het laatste is een gok). Homo- en
heteroheren hebben daar in twee opzichten gelijke rechten: beiden mogen even weinig kritiek op het regime leveren, zoals men hier evenveel
kritiek mag (excuus: moet) leveren op de mensen die de fout hebben gemaakt om aan de macht te komen en ten tweede: beiden mogen
alleen met een vrouw trouwen. Vrouwen hebben daarentegen zelfs meer rechten dan mannen: de vrouw mag met een homo of met een
hetero trouwen, als het maar een man is. Dit zijn de grote drie van de westerse verworvenheden en toch roert het linkse halfrond zich dezer
dagen telkenmale in de rondte. De bijkomende duizeligheid kan de enige reden zijn dat China ineens het haasje is.

De Nederlandse intellectuele bijdrage aan de wereldwijde duizeligheid bestaat uit een carnavalshit genaamd “We Gaan Nie Naa China”. En
– hoe edel – het is bedoeld “om de dialoog op gang te brengen”. In coupletten en refreinen wordt het onrecht in China luid bezongen en de
videoclip toont ons hoe de feestneuzen het onrecht bijzetten door polonaises te lopen en ronde rode nepneuzen op hun eigen kokkels te
zetten. Alle bekende grappenmakers hebben eraan meegewerkt. De dialoog is dus eigenlijk een eenmalige bijdrage van potsenmakers om
onze olympische koekhappers via de publieke opinie te verbieden naar China te gaan. We gaan immers Nie. Een behoorlijke open deur,
want de grappenmakers gingen bijvoorbaat niet. Ze hadden geen van allen de olympische limiet gehaald voor willekeurig welke discipline
van het koekhappen.

Het volk is bij voorbaat op hun hand, juist nu deze specifieke opinie in een ‘grappig’ carnavalslied verpakt is dat immers vast wel aan de
lage lusten van het volk zal appeleren. Terwijl onze getrainde koekhappers jarenlange Spartaanse trainingsschema’s gevolgd hebben om
straks op die grote Olympische Spelen de koek in grote gouden plakken te kunnen behappen, mogen ze door zo’n in elkaar geflanst
nummertje straks hun edele sport niet beoefenen op het hoogste niveau. Het reikhalend uitzien wordt niet met de koek, maar met
thuisblijven bekroond.

Men wil dat wij ons druk maken over Chinezen die niet alles mogen zeggen wat ze denken, maar overstemt daarmee onze intuitie dat “alles
zeggen wat men denkt” nergens ter wereld mag en ook nergens goed voor is. Het is weer eens luid en duidelijk: wanneer men alles mag
zeggen wat men wil, wordt die ruimte binnen de kortste keren gekaapt door idioten en dwazen. Normaal volk heeft niet de behoefte om
iedere minuut van de dag rond te schreeuwen wat ze vinden maar juist om daarvan verschoond te blijven. Wat men vindt is normaal en
wat normaal is hoeft niet de hele dag worden rondgetoeterd. Wat normaal is, is algemeen aanvaard en wordt als zodanig met een enkel
woord bevestigd. Bekvechten dient om de orde te herstellen, niet om deze voortdurend omver te werpen.

Normaal volk wil normaal leven en niet door van alles en nog wat bestolen worden en dwars gezeten worden. De staat gebruikt de dwazen
en idioten zogenaamd om “onrecht, misbruik en ongelijkheid uit te bannen” en vergroot daarmee de controle op haar burgers tot
maximale proporties.

Niemand maalt er nog om dat de staat de burger wantrouwt en dat iedere burger bij voorbaat verdachte is in een slopend strafproces
tegen het volk dat nu al tientallen jaren duurt en opgaat in een Europees gevoerd strafproces tegen de laatste overblijfselen van de oude
volken op dit continent. Onvrijheid van meningsuiting is nu de zwaarste zonde waar een land zich aan kan schuldig maken. Bij ons heerst
deze vrijheid. Wij hebben niet de vrijheid om te zwijgen met de zwijgenden en met rust gelaten te worden, maar bij ons heerst de vrijheid
om alle dwazen en schreeuwers aan het woord te laten en er ook nog naar te moeten luisteren. Want zodra je de laatste schreeuw of deun
gemist hebt, ben je een barbaar. Dezelfde vrijheid wil men China opleggen. Opgelegde schijnvrijheid, wat moet je met zo'n dubbele
dwangbuis?

En wij zitten er maar mee. Het is namelijk niet het probleem van China, maar het onze. Daarom is dit stuk zeker niet gekeerd tegen de
Tibetanen, of tegen de chinees-tibetaanse dialectiek, maar vooral tegen de wanvertoningen van onze zelfverklaarde elite. Omgaan met
schijnvrijheden die ze ons opleggen is zwaar en daartegen iets zeggen is strafbaar. Want voor je het weet heb je een proces aan je broek
wegens discriminatie en racisme, kortom de zonde tegen de gelijkheid. En dan merk je ineens wel hoe groot en machtig die staat geworden
is en dat de macht van de staat zich uitstrekt tot aan uw en mijn gedachten. Juist die gedachten mogen u en ik niet hebben omdat ze de
publieke opinie tegenhouden om u en mij van binnen af te breken. U en ik moeten daarentegen alles van de staat, de EU en alle experts
verwachten, en van al hun poppekasten, marionetten en spreekbuizen. Laat ze zelf gaan koekhappen.