INTERNETDATING

bitterlemon.eu - Discussie Internetdating (1) * December 2006

door Tom Zwitser

Internetdaten is tegenwoordig hét middel om de hoop op een relatie levend te houden. Honderdduizenden Nederlanders in de leeftijd tussen
18 jaar tot ver over de 50, zijn lid van een datingsite Het geeft aan dat Nederlanders zowel moeite hebben om een relatie te onderhouden en
tegelijk moeite hebben met hun single-zijn. Daarom neemt men genoegen, zoals een van de honderdduizenden profielen zegt met ''lekker
single te zijn, op zoek naar leuke contacten, waarbij de mogelijkheid om de echte liefde tegen komen niets meer dan een leuk extraatje zou
zijn''. Met andere woorden: ze rekent er al niet meer op de ware liefde tegen te komen en ze houdt haar hoofd boven water met
chatcontacten.

De vraag is of ze de echte liefde wel wil tegenkomen. De verdroogde foto bij dat profiel toont ook allesbehalve iemand die op zoek is naar
''leuke'' contacten en tegelijk nog ''lekker single is''. Misschien slaagt ze er werkelijk in zichzelf wijs te maken dat ze ''lekker single'' is, iets wat voor ieder normaal mens niet aan haar af te zien is. Iemand wiens droom daarentegen nog in volle glorie het leven bepaalt en de echte
liefde wel wil tegenkomen durft rustig op haar profiel te zetten: "Ik ben een echte vrouw en houd van aandacht en attenties. Een man moet
me willen begrijpen en me meenemen weekendjes weg (Parijs/Milaan). Ben jij de man die mij gelukkig maakt?" Ik ben bang dat ook zij niet
zal slagen en de liefde van haar leven niet zal tegen komen. Datingsites, kortom, zijn plaatsen van ongegeneerd dromen en nog
ongegeneerder de desillusie tentoonspreiden. Iemand die deze tweedeling doorheeft schrijft: ''ik heb een erg gelukkig leven, ben erg
zelfstandig, heb een eigen huis, een geweldige baan en vrienden, maar toch mist ik af en toe een maatje. Heb jij je leven op orde en wil je dat
met mij delen? Neem dan contact met mij op''.

Zo zijn er nog een aantal onbegrijpelijke zaken aan e-dating (internetdaten). Vrijwel iedereen schrijft op haar profiel dat ze ''leuk, spontaan
en enthousiast is'' en ook iemand zoekt die ''leuk spontaan en intelligent is''. Of in een andere variatie kan het ook voorkomen: "Ik ben een
leuke, spontane en gezellige meid. Herken je je hierin? Stuur dan een mailtje." Wanneer iedereen deze eigenschappen bezit en zoekt in de
ander, zouden er toch eigenlijk geen fenomenen als online datingsites mogen bestaan? Iedereen zou zonder meer ogenblikkelijk voorzien
worden in een maatje. De massaliteit van datingsites geven juist het onvermogen aan om via geijkte paden een partner te vinden, of men
doet de moeite niet meer om via de geijkte paden een partner te vinden, of men zoekt volgens heel ander criteria naar een partner, namelijk
op allerlei steekwoorden die op eigenschappen moeten duiden. Die eigenschappen weet je niet wanneer je mensen in real life ontmoet. Het
scheelt allerlei vermoeiende kennismakingsgesprekken en zo'n online kaartenbak geeft het gevoel dat je een voorselectie kan doen die je op
andere plaatsen niet kan doen. Maar wat in 's hemelsnaam zegt de kwalificatie ''leuk'' van iemand? Iemand die leuk is kan een volgend
moment toch helemaal niet leuk zijn? Toch moet je schijnbaar van jezelf zeggen dat je leuk en spontaan bent, anders keuren de potentiële
maatjes je af.

Verlies van eigenschappen

Met andere woorden; men kan geen partner vinden omdat leukheid, spontaniteit en enthousiasme geen eigenschappen zijn. Mensen hebben
geen echte eigenschappen meer. Ze hebben ook niet meer de eigenschap om een relatie aan te gaan en deze te onderhouden. Daarom vindt
iedereen zichzelf uit pure ellende maar gezellig, open en spontaan. De crux zit in het profiel zelf. Iemand die een profiel van zichzelf opstelt
presenteert zich als een autonoom en vrij individu. Dit begin klopt al niet. Zodra een mens autonoom en vrij van achtergrond, familie en
land denkt te zijn verliest hij of zij eigenschappen. Een toenemende individuele autonomie gaat gepaard met een verlies aan eigenschappen.
Dus wat moet men voor andere woorden schrijven? Ze hebben niets anders. Het is typisch modern om over zogenaamde eigenschappen na
te denken alsof dat iets is dat helemaal onafhankelijk van de rest, alleen in mij bestaat. Vroeger had men die en dacht men er niet over na.
Het is heel moeilijk om mijzelf een eigenschap toe te schrijven die ik geheel los van enige context bezit. Dus kan je dat maar beter laten. Nu
heeft men geen enkele eigenschap, maar blijkt na allerlei psychologische analyses dat je bijvoorbeeld extravert bent, behoefte hebt aan een
stabiele omgeving en iemand die je begrijpt. Die iemand is automatisch leuk natuurlijk. Maar zijn dit echte eigenschappen? Wanneer je er
achter komt dat je een stabiele omgeving nodig hebt, ontdek je immers een normale menselijke behoefte. Maar om te bedenken dat je zelf
moet bijdragen aan die stabiele omgeving omdat de mensen om je heen die ook nodig hebben, blijkt een stap te ver. We kunnen dus gerust
allemaal labiele chaotische persoonlijkheden zijn, maar onze omgeving moet die wel kunnen opvangen. Iedere sociale omgeving wordt een
soort van opvangruimte voor mensen die denken dat ze vrij en autonoom zijn, maar die keer op keer crashen omdat die laatste vent of
meid die je op Internet ontmoet hebt toch een smeerlap blijkt te zijn. Ik stel me zo voor dat die relatie huilerig wordt uitgemaakt met de
zin: ''Je schreef dat je leuk was!''

Je zal maar een omgeving hebben met louter beroepscrashers die allemaal denken vrij en autonoom te zijn. Er komt een generatie aan die
niets anders gewend is. De enige stabiliteit ligt in de regelmaat van een mentale crash.

Wanneer je denkt dat die stabiele omgeving niet nodig is, is er netzo goed een steekje los. Je moet wel een heel erg getraumatiseerd
buitenbeentje zijn om je tegen een stabiele omgeving te verzetten. Je moet op z'n minst een bepaalde periode van je leven nooit te boven
gekomen zijn, om een haat tegen een stabiele omgeving te ontwikkelen en blijvend ressentiment tegen alles en iedereen te koesteren.
Waarom komen mensen ertoe om te denken dat het vinden van een partner wel op Internet lukt, als het via de geijkte paden niet lukt? Het
wordt alleen maar moeilijker op Internet, ondanks de enorme hoeveelheid aan profielen waar je doorheen kunt klikken. Na een avondje
profielenbladeren zei het ene meisje me netzo min iets als het volgende meisje. Ze vonden zichzelf allemaal leuk en spontaan. Het was zelfs
erger: na een avondje profielenklikken wilde ik helemaal geen leuk en spontaan meisje meer. Laat die maar lekker in de kaartenbak.

Wanneer je dus wil zoeken naar een partner in zo'n kaartenbak, mag je dus absoluut niet meer dan 10 – 20 per dag bekijken, wil je er nog
een zinnig oordeel over vellen. Maar dan hebben we het nog niet over de foto gehad die door de meesten bij het profiel geplaatst wordt. Je
mag al blij zijn als je in de eindeloze zee met ellendige foto's een goede foto tegenkomt. In de afdeling ''buitenland'' wil nog wel eens een
gewoon en leesbaar profiel te vinden zijn van een Vlaams meisje, en kun je ook af en toe een prachtige foto van een Oekraïens of Russisch
meisje tegenkomen. Deze meisjes hebben nog een voorkomen op de foto, al versterkt hun massale aanwezigheid in de Nederlandse
kaartenbakken wel het idee, dat er nog een massale huwelijkshandel floreert tussen West en Oost-Europa.

Nederlandse meisjes laten zich bij voorkeur fotograferen in de disco, of in Thailand of aan een Spaans strand. De flits maakt in een keer
een lelijke make-up laag op het gezicht zichtbaar en de schijnbaar onbewust blik van verveling en onverschilligheid maakt er ook geen
aantrekkelijk geheel van Ik ben benieuwd waar deze meisjes hun leukheid verstopt hebben. Of zou men zichzelf leuk vinden omdat iedereen
die leuk is nu eenmaal vaak naar de disco gaat, zo nu en dan eens een brutale mond kan opzetten en regelmatig stomdronken over straat
zwalkt en de volgende dag weer onder een systeemplafond en TL licht zit te werken voor de volgende uitspatting? Ben je dan leuk?
Geen wonder eigenlijk dat men met zo'n leven ''ontzettend van reizen houden'' en ook van uitgaan en shoppen. De meeste meisjes hebben
een ontzettende reislust en eisen die ook bij een toekomstige partner. Ik wordt al moe wanneer ik eraan denk.

Als men al niet eens een mooie foto van zichzelf weet te maken (en zelfs de studiofotograaf kan dat niet) denkt men dan zomaar een
partner tegen te komen? Ik zou troosteloos worden wanneer ik mijn hoop op deze modderige kaartenbakken moest vestigen. Een avondje
bladeren is niet bepaald goed voor het vertrouwen in de medeburgers.