KlIMAATBEHEERSING

BL Commentaar 18 juli 2007 * Klimaatbeheersing

door Tom Zwitser

Hoe verschrikkelijk veel uitstoot en vervuiling de industrie van de afgelopen 3 eeuwen ook op haar geweten heeft, je
kunt haar nooit en te nimmer beschuldigen het klimaat te willen beheersen. Nu gebeurt dat wel, maar niet door de
industrie.

De aanzet tot een nieuwe wereldorde vindt op verscheidene niveaus ingang en het klimaat is op dit moment het belangrijkste. In het land
waar iedere auto van een airco is voorzien en waar zomer en winter de klimaatbeheersing binnenshuis door draait, probeert men nu ook
buitenshuis de boel op orde te krijgen. Niet toevallig is aircoland Amerika voorloper in de poging om het gehele klimaat op aarde te
beheersen. De aarde moet een groot ‘binnenshuis’ worden. Dit is de laatste en meest totalitaire ingreep van de mensheid. En geef ze eens
ongelijk: Wanneer de aarde opwarmt moeten de amerikaanse airco's harder draaien, zakt de buitentemperatuur daarentegen, dan kunnen
de airco's ook wat lager, en dat is weer goed voor...jawel, het klimaat. Dus Amerika is nu ook voor de klimaatbeheersing buitenshuis.

Maar klimaatbeheersing betekent eerst en vooral machtspolitiek; wereldwijd moeten alle neuzen gelijk afgesteld worden en wordt de
gehele mensheid gemobiliseerd voor een ‘gezond’ klimaat. Een dergelijke politieke onderneming vereist de grootste demagoog van de
geschiedenis. Mocht dit op Al Gore van toepassing zijn, dan is hij gevaarlijker dan Nero, Stalin en Hitler bij elkaar. Mocht dit niet op hem
van toepassing zijn, dan vloeit de klimaatgekte weer terug in wat makrobiotische bewustwordingspolitiek. Maar wat mij betreft zijn we dat
laatste station al lang gepasseerd.

Wat namelijk opvallend is, is dat de klimaatgoeroe en zijn leerlingen zich officieel richten tot de vervuilende industrie, en praktisch datgene
benoemt wat mensen zelf kunnen doen en wat voor politiek-economische invloed mensen hebben. De hetze richt zich vrijwel uitsluitend
tegen de industrie, maar doet dat uitsluitend indirect: via haar consumenten. Zonder industrie is er immers geen noemenswaardige
vervuiling, maar zonder consumenten is haar macht niet te breken. Dat laatste is belanrgijk. Want juist dat maakt de klimaatgekte geen
zaak van het gezonde verstand maar onderdeel van de eeuwenlange dialectiek tussen kapitaal en arbeid. Sinds de burgercultuur in Europa
de geldmarkt, de landbouw en de arbeiders domineert, is ieder lokaal en globaal evenwicht zoek en ligt de macht afwisselend bij
verschillende, elkaar tegenwerkende, groeperingen.

De initiatiefnemers van de klimaatbeheersing gebruiken de mobiliseerbare massa's opnieuw om zich tegen het kapitalisme af te zetten en
deze aan zich te onderwerpen. Ook dat is een logische conclusie want zoals de schrijvers van ‘Empire’ (Hardt en Negri) al hebben laten zien,
is de multinationale economische fase bijna afgerond, wat wil zeggen dat het zwaartepunt van de macht op aarde nu ligt bij de
multinationals: het kapitaal heeft nationale grenzen overwonnen. In reactie daarop ontstaat ook een politiek die de nationale grenzen moet
overwinnen. Aan de ene kant worden nieuwe supermachten gevormd (bijvoorbeeld een natieloze EU), maar aan de andere kant tendeert
ook de arbeidersbeweging richting een nieuwe en globalistische fase. Aldus de analyse van de heren Hardt en Negri (fervente
neomarxistische aanhangers van de anti-globalisten). En voor de wereldwijde mobilisatie van de massa's is het thema van
klimaatbeheersing een prima aanjager.

EMPIRE

Dat Gore in de traditie van Marx staat is belangrijker dan op het eerste oog lijkt. Want het is in deze tijden niet noodzakelijk om wat tegen
de klimaatvervuiling te doen, maar om wat tegen het machtige kapitaal te doen. En daarmee wordt de klimaatlogica omgedraaid. Het
‘klimaatprobleem’ is aangegrepen, of tot leven gebracht om de manifeste macht van de multinationals tegen te werken. Wat Hardt en
Negri in ieder geval goed doorhebben is het feit dat deze nieuwe mobilisatie van de massa’s niet buiten politiek, kapitaal of maatschappij
heen kan. Alles wat kan bewegen moet tot het resoneren binnen een en dezelfde beweging aangezet worden. De gevolgen zijn desastreus.

Alle gevestigde politieke en maatschappelijk instituties zijn al aan puin, of worden door haar onworteld. De nieuwe tegenkrachten moeten
onder iedere gevestigde grens doorgaan. Het werkt nivellerend, destructief en globalistisch. En uiteindelijk weten ook Hardt en Negri niet
of deze globalisering een eindfase is. Ze veronderstellen het, want wat valt er nog te doorbreken, wanneer alle uithoeken van de wereld
bereikt zijn? Maar wanneer, aan de andere kant de arbeiders en de socialistische politiek het spel weer bepalen, kan dit weer nieuwe
tegenkrachten en nieuwe vondsten vanuit het kapitaal oproepen. Het is tot nu toe een dialectiek zonder einde.

Einde of geen einde, dat de klimaatgekte een reëel gevaar is om tot deze totalitaire globalistische beweging uit te groeien, moge duidelijk
zijn. De gekte doet namelijk wel een appèl op je gezonde verstand. Wie beseft nu niet dat de aarde uitgeput raakt en de atmosfeer wordt
vernietigd? Wie ziet en voelt niet dat de vele files op de wegen en de mistige lucht boven de industriegebieden een groot aanslag zijn op de
gezondheid van mens, dier en alles wat gebaat is bij zuurstof? Iedereen met gezond verstand doet mee of voelt zich aangesproken. En de
kap van de regenwouden wakkert deze impressies nog eens aan.

Tegelijk is in de afgelopen decennia duidelijk geworden dat met grote mediacampagnes bepaalde producten en bedrijven geboycot kunnen
worden. Uiteindelijk heeft het verschijnsel ‘multinational’ van deze incidentele boycots weinig te lijden gehad, maar het is wel duidelijk, dat
met een wereldwijde mobilisatie de macht van de multinationals gebroken kan worden. De demagoog die iedereen mee wil krijgen, moet
dus honderd procent aansluiten bij de tijdgeest: hij moet groen, socialistisch en vooral welvaartsgericht zijn. Hij moet de Westerse
superioriteit een nieuw elan geven en daarbij aansluiten op de antistemming van het proletariaat in de voormalige Derde Wereld. Want
daar woont de werkelijk mobiliseerbare massa. Hij moet appelleren aan de logica van de massa en aan een jarenlang gegroeid besef ‘dat
het zo niet langer door kan gaan’.

Het zijn niet de zaken van het nuchtere verstand die tegen Al Gore spreken, maar wat wel tegen hem spreekt is het feit dat hij in staat lijkt
te zijn om met zijn beweging alle gevestigde grenzen te doorbreken en daarbij op een Westerse steun van het volk kan rekenen, maar ook
kan rekenen op de uitgebuitte massa’s in India en China die de welvaart in het westen op peil houden. Er kan de komende jaren een
gevaarlijke convergerende stemming ontstaan van protest tegen uitbuiting en protest tegen vervuiling.

Wanneer deze twee antistemmingen uiteindelijk zullen resoneren, gaat de boel onherroepelijk schuiven: een boerenopstand, een
arbeidersopstand en daarbij een goedkeurende consumentenmassa zullen voor een nieuwe supermacht zorgen. Zoals het nu lijkt, wordt
deze opnieuw links – nog totalitairder dan alle voorgaande linkse regimes. De afgelopen decennia bleek in politieke clubjes dat rood en
groen elkaar versterken en werkelijk complementair zijn. Nu wordt duidelijk dat deze versterkende werking ook op globaal vlak een
opkomt: de verpersoonlijking van deze convergentie heeft nieuwe bruine militia gebaard die overal ter wereld op hetzelfde moment kunnen
opereren. De campagnes van Al Gore zijn niets minder dan repetities die uittesten hoe mobiliseerbaar verschillende groepen mensen zijn op
hetzelfde moment, of vlak na elkaar. Hij doet niets anders dan voortdurend de reikwijdte van zijn regie uitproberen.