HANS' EEUWIGE JEUGD

bitterlemon.eu - HANS' EEUWIGE JEUGD

een column, door Tom Zwitser

Een hele gewone man op het eerste gezicht. ±50 jaar oud en in een spijkerjasje. Een struise kuif, die altijd weerbarstig van voor naar
achter over het hoofd uitwaaiert. Hoe goed de shampoo van nu ook is, de jaren ‘80 krijgt Hans er niet uitgespoeld.

Het neomarxisme uit die tijd is bij Hans aan de buitenkant wat bekoeld door het opdoeken van de Oost-West opstelling in Europa. Het is
tevens wat bijgeschaafd door polderende jaren ‘90; veel met elkaar praten en soortgelijks. Maar hoe zit dat van binnen? nog steeds links,
progressief en een groot dedain voor (christelijk) rechts? De hardnekkigen in die laatste groep zijn voor hem slechts sullige melancholici of
mensen die blind (willen) zijn voor de veelvuldig doodverklaarde en ten grave gedragen God. Hoe houden ze zich zo?

Nee dan Hans; met open ogen midden in de wereld, gaat hij met zijn kinderen naar de hipste dance-events en rolt gemoedelijk een blowtje
met ze. En enkeling onder zijn vrienden is zelf nog de DJ op het feest. Het tekent Hans. In die jaren 80, ondanks dat hij dan al tegen de
dertig loopt, komt hij pas goed los. De verwarde en revolterende jaren ‘60 en ‘70 waarin hij zich eigenlijk geen raad wist, zijn dan al voorbij
en hij en anderen die daarin geen actieve rol hebben gespeeld vinden eindelijk voldoening in het beschaafdere pacifisme van de jaren ‘80.
Niet al teveel rellen, wel veel schreeuwen maar weinig daadkracht. Gewoon overal tegen zijn, maar nergens iets tegen doen. Flink met
Habermas’ Theorie des Kommunicativen Handelns wapperen en zich tegelijkertijd ook nog strijdlustig voelen; hoe krijgt hij het voor
elkaar.

Gelukkig wordt zijn kuif modetechnisch nu niet heel erg gevonden. Het kan eigenlijk prima in onze tijd waarin retrostijlen elkaar sneller
afwisselen dan er kerken kunnen oecumeniseren of zich afscheiden... Het keeltje wil ook nog steeds wel. Hij heeft het zelf niet door maar
het is een manier geworden, die harde stem en vooral de vele grappen. Veel praten over 'de interessante dingen’ die er plaatsvinden. Dat is
de intellectuele versie van de man die is doortrokken van de jaren '80: veel interessante dingen opmerken en zien gebeuren in de
samenleving, maar wel kritisch blijven. Nergens in mee gaan. Nog knapper is zijn opmerkingsgave van dingen die de volle aandacht krijgen
in de media, maar die natuurlijk totaal niet interessant zijn. En samen met de kornuiten nog eens een kroegje pakken. Want kritisch zijn
doe je natuurlijk vanachter een goed biertje. Daarin kan zelfs een flink gematigde moslim nog wel met hem meegaan (waarvoor Hans
trouwens ook erg open staat).

Inmiddels is Hans niet overal meer tegen, en dat is omdat zijn generatiegenoten - ook van die gematigde napraters - op de knooppunten
van de samenleving zijn terecht gekomen en nu de zakdoekjes mogen laten wapperen. Stilaan zijn de ergste raddraaiers uit de jaren ‘60
met pensioen, en altijd schuchter achter hun brede rug uit de wind gebleven, komt hij nu ineens op kop, hij bepaalt nu mede de koers. Aan
de buitenkant lijken hij en zijn vrienden open en vriendelijk; Ze praten veel en hebben altijd ‘oren voor de jeugd, maar ook voor het
multiculturalisme en andere hedendaagse thema’s’. Ze lijken met hun voelsprieten de hele samenleving af te tasten. Althans, zo zien ze dat
graag zelf. Maar vergist u zich niet in De Kuif van Hans. Hij mag door een goed kapper geknipt zijn, maar het blijven wilde haren; ze staan
altijd in de richting waarheen de wind over de polder waait.