HUICHELENDE ZORGVERZEKERAARS

BL Commentaar 27 juni 2006 * Zorg

door Tom Zwitser

Recente krantenberichten suggereren dat medici teveel declareren en dat tandartsen massaal weigeren om contracten met verzekeraars af
te sluiten. De berichten zijn opvallend genoeg afkomstig van de verzekeraars zelf en duiden eerder op een georganiseerde hetze van
verzekeraars tegen de medische wereld, dan op werkelijke grootschalige misstanden in de medische wereld zelf.

Immers, onder beschuldiging van financieel medisch wanbeleid en onwillige tandartsen wordt opzettelijk een negatief beeld gecreëerd in de
media van medici, terwijl deze berichten alle fatsoen juist scharen in de rijen van de verzekeraars, die ‘de onnodige kosten voor zorg wil
terugdringen’. Op 16 juni verscheen het bericht dat medici een half miljard teveel declareren bij de zorgverzekeraars. Het zou te wijten zijn
aan een nieuw systeem. Maar het bericht beschuldigt echter de specialisten expliciet van mogelijke bewuste fraude en het misbruiken van
“gaten in het systeem”.

Eerder, 14 juni, verscheen ook het bericht dat tandartsen massaal weigeren om contracten af te sluiten met verzekeraars. De tandartsen
worden beschuldigd op deze manier aan hoge tarieven vast te houden. Een van de eerste zinnen in dit bericht licht voor ons een tipje van de
sluier op: “De verzekeraars krijgen zo geen grip op de tandartsen.” Verzekeraars willen blijkbaar totale grip op de tandartsen hebben,
evenals ze grip willen krijgen op chirurgen, kinderartsen, cardiologen, en orthopeden die expliciet van mogelijke fraude beticht worden.
Middels het Grote Argument dat onwil en fraude onnodig duur is voor de samenleving, suggereren de verzekeraars een maatschappelijk
belang te dienen. De werkelijkheid is echter anders.

Een van de redenen dat zorgverzekeraars contracten willen afsluiten is om veel geld te verdienen aan de duurdere polissen. Mensen die een
aanvullende verzekering hebben afgesloten en wiens polissen bijvoorbeeld duidelijk vermelden dat fysiotherapie 100% vergoed wordt, gaan
ervan uit dat alle nodige behandelingen vergoed worden, al zouden er 365 behandelingen per jaar nodig zijn. Dit is echter niet zo. De
zogenaamde duidelijkheid van de polis wordt bij nader inzien een gewiekste vaagheid. Want de zorgverzekeraar heeft namelijk de
fysiotherapeut contractueel vastgelegd dat hij niet meer dan 11 behandelingen mag geven en daarna gewoon stopt. De fysiotherapeut wordt
daarop door de zorgverzekeraar persoonlijk gecontroleerd, welke polis de patiënt ook heeft, de patiënt krijgt maximaal 11 behandelingen
en deze 11 worden 100% vergoed. Wanneer de therapeut hierover zijn beklag doet of het in de openbaarheid brengt, is hij zijn contract
direct kwijt. Het was wachten op een fysiotherapeut die zijn mond voorbij zou praten. En dat is inmiddels gebeurd.

Waar het de zorgverzekeraars werkelijk om te doen is, zijn niet de hoge kosten van medische behandelingen, die ‘immers zo zwaar op de
staatsbegroting drukken’. Nee, de zorgverzekeraars zijn zoals altijd eerst en voor alles bezorgd om de manier waarop ze zelf zoveel
mogelijk kunnen verdienen. Tandartsen mogen dan duur zijn, mogen hun prijzen hoog houden en als een blok staan voor hun
vakmanschap, dit alles is stukken beter en verre te prefereren boven een wereld van geheime wurgcontracten die verzekeraars aan de
medische wereld opleggen achter een façade van maatschappelijk verantwoordelijkheidsgevoel Zorgverzekeraars staan op het punt de hele
medische wereld te dicteren; vanaf de burgers die stuk voor stuk verplicht worden een zorgverzekering af te sluiten, tot aan de medisch
specialisten, wiens werkzaamheden contractueel exact vastgelegd dienen te worden. Dit is een afschrikwekkende toestand. De
zorgverzekeraar krijgt de medisch dienstverlener in een houtgreep. De macht van de zorgverzekeraars is niet alleen onwenselijk, maar hun
openlijke hetze tegen medisch specialisten getuigt van openlijk immoraliteit en persoonlijk gewin ten koste van burgers die torenhoge
bedragen ophoesten voor hun polis en niet eens zeker zijn van alle behandelingen die te zijner tijd wenselijk geacht worden.

Medische specialisten mogen mijns inziens gerust ‘ondeugend’ teveel declareren wanneer ze dat werkelijk nodig achten. Ze zijn immers op
elke manier gebonden aan strenge normen en maximale behandelingspaketten. Hen wordt elke ethische overweging bij voorbaat ontnomen
wanneer ze volgens de contracten te werk gaan. Deze mensen hebben minimaal 12 jaar studie achter de rug, zijn kundig en bekwaam,
maar moeten helaas soms, door de realiteit gedwongen, rare capriolen uithalen om patiënten nog de broodnodige behandelingen te kunnen
geven. Een hijgerige zorgmanager of zorgverzekeraar die op de cent nauwkeurig hun financiële verantwoording controleert maar tegelijk
krokodillentranen huilt en schreeuwt van fraude, verspilling en massale onwil onder artsen, die moet de licentie ontnomen worden om
zorgverzekeringen te mogen leveren. Ze werpen een maatschappelijke en sociaal bewuste façade op, maar wanneer iemand de moeite
neemt erachter te kijken, treft men een slangenkuil aan.

Dit artikel verscheen op 26 juni 2006 in het NRC Handelsblad