SOCIAAL

bitterlemon.eu - SOCIAAL

een column, door Tom Zwitser, 25 maart 2006

Ondanks de laatste loodjes van mijn studentzijn ben ik nog steeds veroordeeld tot het huren van een kamer. Zelfstandig huren kan niet
vanwege de lange wachtlijsten en aan het kopen van een huis mag ik helemaal niet denken. Ik hoop dat dat binnen niet al te lange tijd
anders zal zijn. Dat hoop ik vooral omdat er met opvattingen van sommige huisgenoten wat betreft het sociale niet te leven valt.

Tenminste, wanneer je je leven wilt baseren op huiselijke rust in plaats van chaos en lawaai. Samen met u stel ik direct vast dat het leven
buitenshuis vaak chaotisch en lawaaierig is, en dat dit een gevolg is van het technische en stedelijke leven waartoe we veroordeeld zijn. Toch
is de overgrote meerderheid van de studenten ook de mening toegedaan dat daarom het leven binnenshuis ook zo moet zijn. Ze ‘kicken’ op
adrenaline en lawaai; ze laden zich ermee op.

Het is in mijn huis zo, dat één van de 4 bewoners dit lawaai ook het liefst constant om zich heen wil hebben, hij is nog coulant, zegt hij,
omdat hij mij 23 uur per dag met rust wil laten, en slechts een uur per dag zijn boxen vol open draait, om zich met een afgrijselijk gedreun
even lekker te scheren, douchen etc. Inderdaad; hij staat per dag meer dan een uur in de badkamer elke krul op z’n hoofd in de juiste stand
te trekken. En dat kan absoluut niet in stilte of onder begeleiding van bescheiden muziek.

Ik daarentegen heb relatieve rust nodig om te studeren en te lezen, maar heb überhaupt relatieve rust nodig om in te leven en om in thuis
te komen. Toch neem ik daarbij de gebruikelijke last van de medebewoners voor lief. Ik woon per slot van rekening met anderen in een
huis. Een reële visie op de werkelijkheid nietwaar? Maar moet ik daarmee ook moedwillige overlast voor lief nemen? Gewoon omdat
iemand zich ‘even’ lekker wil scheren en het blijkbaar nodig heeft om zich ‘even’ op te fokken, moet ik mij ook maar ‘even’ laten opfokken -
en wel een uur lang. 5 minuten houd ik dat nog wel uit, maar langer? Nee. Dan ben ik de rest van de dag bezig om mijzelf te ontfokken.

De verschillende keren dat ik de confrontatie met de huisgenoot gezocht heb (want er iets van zeggen heet ‘de confrontatie zoeken’), heeft
tot de volgende uitspraken van hem geleid:

‘Het is met jouw alleen maar ikke-ikke-ikke. En ondertussen pas ik mij ontzettend aan jouw eisen aan.’

‘Sociaal gezien loop jij een paar straten achter.’

‘Jij bent niet flexibel’

‘Ik heb veel geduld met je gehad; wanneer je door gaat met zeuren, dan verlies ík mijn geduld.’ (Met andere woorden: dan tolereert hij
helemaal geen grenzen meer.)

En vervolgens, op mijn verwijt dat hij van tevoren wist dat hij in een rustig en net huis terecht zou komen en dus ook rustig en netjes moet
zijn, antwoordt hij me recht in mijn gezicht: ‘Ik vind mezelf een rustige jongen’.

Nu heb ik het meegemaakt dat hij tijdens zijn verhuizing hulp had van een neef van hem, die aan het prutsen was met een
tv-kabelaansluiting. Hij trok per ongeluk een kabel kapot. De scheldkanonnade die hij over zich heen kreeg in mijn bijzijn was bijzonder
‘sociaal’. Hij demonstreerde op niet te volgen wijze hoeveel straten hij sociaal op ons voorliep. De lengten van die straten deden me nog eens
extra duizelen. Dus zo moest dat! En bovendien nog eens die flexibiliteit om stante pede zo te kunnen reageren! onvoorstelbaar superieur.
Daarna wendde mijn huisgenoot zich tot mij en glimlachte poeslief en vertelde in het bijzijn van de uitgescholden neef dat hij een
ontzettende loser en sukkel is en waarover hij zich van zijn tante een beetje moest ontfermen. Ik dacht er het mijne van.
Weet u, ik denk erover hem het volgende voorstel te doen: Ik kan het helemaal begrijpen dat hij mij een uur per dag lastig moet vallen met
zijn immorele herrie over bitches, fuck en andere hippe termen. Want de voorbije weken in dit huis heb ik me tot nu toe altijd volledig
aangepast aan hem, maar het gaat echt niet langer meer. Ik zal hem voortaan 23 uur per dag met rust laten zoals hij mij ook 23 uur per
dag met rust laat, maar ik moet hem echt een uur per dag slaan. En dan pas ik me nog ontzettend aan hem aan. Want zo ben ik. Ik moet
gewoon slaan, maakt niet uit hoelang, maar een uur per dag is wel minimaal. Bont en blauw. Daarna is hij de resterende 23 uur van me af.
En u begrijpt dat ik hem ontzettend asociaal zal vinden wanneer hij daar wat tegen heeft. Dat is wel het toppunt van inflexibiliteit.